Chodziłem do szkoły, tak się jakoś złożyło, w dodatku chodziłem bardzo długo, bo aż 17 lat. Przez cały ten czas na lekcjach historii uczyłem się historii, no chyba, że z kolegą graliśmy w statki, a na lekcjach biologii poznawaliśmy wiedzę z zakresu biologii. Ponieważ urodziłem się w PRL-u, to doskonale pamiętam, że w szkołach uczono nas straszliwych bzdur, na przykład o „bohaterze” Karolu Świerczewskim, który się kulom nie kłaniał albo o towarzyszu Leninie, co to chciał wyzwolić polską klasę robotniczą, ale faszyści z Piłsudskim na czele wywołali wojnę w 1920 roku. Było sporo przemilczeń historycznych, o Katyniu nie mówił żaden podręcznik, natomiast o Armii Krajowej uczono mnie dopiero pod koniec LO. Po ukończeniu szkoły średniej i potem studiów, o tym co się dzieje w tak zwanym systemie edukacji, dowiadywałem się dzięki mediom, nie nauczycielom.

„Lista lektur” – hasło przewodnie prawie każdego ministra edukacji i każdego rządu, chyba tylko wprowadzenie i postulowanie likwidacji lekcji religii w szkołach, wywoływało większe dyskusje. Zamiast „martyrologicznego” Mickiewicza wprowadzamy nowoczesnego Gombrowicza, by po 4 latach wyrzucić nihilistę Gombrowicza i wrócić do obowiązkowego czytania „Trylogii”. I tak przez jakieś 25 lat. Oddzielnym wątkiem była wojna o najbardziej współczesną historię, ale te wojnę prawda przegrała na całej linii. Do podręczników nie przedostało się ani jedno prawdziwe słowo o tym, czym rzeczywiście był „Okrągły stół” i kim był Lech Wałęsa, za to pojawiły się takie pomysły, chyba nawet po części zrealizowane, żeby uczyć dzieci o wielkim Polaku… Jurku Owsiaku. Tylko to króciutkie przypomnienie, jak się politycy bawili kosztem dzieci i edukacji pozbawionej ideologii, pokazuje, czym się przede wszystkim zajmują kolejni ministrowie. Zawsze chodzi o, nomen omen, produkcję nowych kadr, które będą wrzucać do urny właściwie skreślone karty.

Proces ten zaczyna się na etapie doboru autora podręcznika, bo nie oszukujmy się, że dr Magdalena Środa będzie „nauczać”, czegoś innego niż tych wszystkich niedorzeczności, jakie opowiada w przestrzeni publicznej. I w drugą stronę, prof. Roszkowski, o którym jest od jakiegoś czasu głośno, pójdzie ze swoim kagankiem oświaty w dokładnie przeciwnym ideologicznym kierunku. Powstaje zatem pytanie, czy ministrowie edukacji nie wiedzą, czym się kończy wybór konkretnego autora związanego z konkretną linią polityczno-ideologiczną? Wiedzą doskonale i właśnie dlatego tak postępują, to cała tajemnica ciągłych wojen i traktowania dzieci, jak polityczne mięso armatnie. Najnowsza wojna o podręcznik „HiT”, jak zawsze jest naszpikowana serią kłamstw z obu stron, z tym, że atakujący kłamią bardziej. Zapoznałem się z aferalnym fragmentem podręcznika „HiT” lub raczej próbowałem się zapoznać, bo nigdzie w tej książce nie pada porównanie in vitro do „hodowli dzieci” i tym bardziej Roszkowski nie twierdzi, że dzieci poczęte w taki sposób są przez nikogo nie kochane. Natomiast jest odniesienie do bardzo makabrycznego procederu, który ma miejsce w Chinach i polega na… no właśnie nie wiem jak to nazwać, inaczej niż zostało nazwane. Dzieci podłączone do sztucznych macic, to jest jednak całkowicie coś innego i niezwykle groźnego, niż sztuczne zapłodnienie.

Pod oceną tego barbarzyństwa , którą wystawił Roszkowski, prawie w pełni się podpisuję, ale na takie oceny nie ma miejsca w instrukcji obsługi pralki, czy w podręczniku do historii, co chyba jest jasne, dla każdego wyedukowanego człowieka, potrafiącego odróżnić historię od biologii. Mówienie o „lewackiej nagonce” na podręcznik, w sytuacji, gdy autor sam prowokuje ideologiczną biologią w rozdziałach historycznych, to łagodnie mówiąc hipokryzja. Trzeba było napisać podręcznik do historii, oparty na historycznych faktach, z podaniem źródeł, jak na przykład teczka pozostawiona przez Kiszczaka. Wówczas mielibyśmy początek historycznej edukacji, zamiast bicia piany o „życiu poczętym”, czego 90% społeczeństwa, po 30 latach strzelania tymi samymi „argumentami”, nie trawi. Nie jest prawdą, że „HiT” atakuje i poniża dzieci narodzone dzięki sztucznemu zapłodnieniu, za to prawdą jest, że minister Czarnek z premedytacją postąpił tak samo, jak wszyscy jego poprzednicy i pewnie następcy też. Powstał 123 podręcznik „hodowania wyborcy”, czyli to, co politycy lubią najbardziej i nie ma takich szans, aby ta książka przyniosła jakikolwiek pożytek, ona już jest spalona i bardzo szybko zostanie przemielona, chociaż zdecydowana większość treści jest dobrym materiałem edukacyjnym.