Ukraińska aktywistka ograła „obóz patriotyczny” ubrany w krótkie spodenki dyplomacji

Od czasu do czasu albo prowokatorzy albo życzliwi, choć nieświadomi konsekwencji ludzie, proponują mi założenie własnej partii. Pojawiają się w tych postulatach rozmaite komplementy i argumenty, choćby takie, że moje analizy wyprzedzają wydarzenia. Za każdym razem bardzo uprzejmie dziękuję i stanowczo odmawiam pakowania się w podobny kanał. Nie mam ani jednej cechy, która uczyniłaby ze mnie polityka, za to mam całe mnóstwo cech dyskwalifikujących mnie w tej roli, z niewyparzonym językiem na czele. Wielokrotnie pisałem i mówiłem, że dobry publicysta, a zwłaszcza felietonista jest zaprzeczeniem polityka. Pisać trzeba o wszystkim, zgodnie z własną wiedzą, sumieniem, przekonaniami, natomiast uprawianie polityki wiąże się z wieczną kreacją, autocenzurą i w konsekwencji okłamywaniem, również siebie. Wszystkie wyżej wymieniane patologie w skrócie nazywają się dyplomacją.

Polityka i dyplomatę nie interesuje nic poza skutecznością, oczywiście zakładając, że rozmawiamy o zawodowcach, a nie chłopcach w krótkich spodenkach. Publicysta ma zwracać uwagę na to, o czym politycy kłamią i tłumaczyć w jaki sposób to robią. Oznacza to tyle, że publicystyka to największy wróg polityki i odwrotnie. Z tych powodów i jeszcze paru innych, żaden polityk nigdy nie będzie dobrym publicystą i żaden publicysta, o ile się nie zhańbi, nie będzie skutecznym politykiem. Przez prawie dwa akapity odwołałem się do samych truizmów i zrobiłem to w nadziei, że któryś polityk partii rządzącej zapozna się w końcu z elementarną wiedzą, co daje minimalną nadzieję na ograniczenie kompromitacji, jakie miały miejsce choćby wczoraj. Oblanie farbą rosyjskiego ambasadora, z wiadomych powodów mogło wywołać entuzjazm u wielu Polaków. Mnie ten incydent od strony ludzkiej kompletnie nie wzruszył, nie interesuje mnie, co się stanie z rosyjskim „dyplomatą”, który ponad wszelką wątpliwość przeszedł przez szkołę KGB. Normalnie, gdy atakowany jest człowiek, odruch współczucia i wściekłość na sprawcę pojawia się automatycznie, w tym przypadku skłamałbym, gdyby powiedział, że mnie to rusza. Tyle od człowieka Piotra Wileguckiego.

Zupełnie inaczej sprawy się mają w oczach i rozumie obywatela Polski Piotra Wielguckiego. Z tej perspektywy atak na ambasadora Rosji i reakcje polskich władz są wyjątkowo przygnębiające. Głównym powodem przygnębienia jest żenujący poziom polityki i dyplomacji. Atakiem na ambasadora Rosja wygrała wszystko, Ukraina co najmniej nie straciła, natomiast Polska okazała się krajem „trzeciego świata” – politycznego i dyplomatycznego. Większość obywateli Polski praktycznie wykonała całą robotę za publicystów i dziennikarzy, zwracając uwagą na konsekwencje tego pożałowania godnego czynu, ale warto to jeszcze raz uporządkować. Ambasador Rosji z agresora stał się ofiarą, napastnicy zmienili swój status w podobnym kierunku. Propagandowo atak na dyplomatę Rosja wykorzysta na dziesiątki sposobów i już to robi. Ukraińska aktywistka, która wywodzi się z najbardziej wrogiego środowiska wobec „prawicowej” władzy, pozostaje bezkarna, natomiast skonfliktowana z Rosją Ukraina ma kolejny materiał do bohaterskich spotów. Wyłącznymi przegranymi są polscy dyplomaci i Polacy mieszkający w Rosji, którzy muszą się liczyć z retorsjami, no i przede wszystkim przegrała sama Polska.

Profesjonalni politycy i dyplomaci po pierwsze nie odpuściliby do takiej sytuacji, bo przecież było jasne, że w dniu 9 maja ambasador Rosji na pewno się pojawi przed monumentem żołnierzy radzieckich. Po drugie jeśli już do takiego zaniedbania doszło, to Policja powinna zabezpieczyć miejsce, zgodnie ze swoimi obowiązkami. Po trzecie, jedno i drugie zaniedbanie na pewno nie powinno się kończyć komentarzem ministra od spraw wewnętrznych, który de facto pochwala popełnienie przestępstwa w miejscu publicznym. Wreszcie po czwarte, wszystkie popełnione błędy jeszcze dało się naprawić, chociaż w niewielkim stopniu, poprzez przeproszenie ambasadora i natychmiastowe zatrzymanie sprawczyni naruszenia nietykalności cielesnej osoby objętej immunitetem dyplomatycznym. Co zrobił „obóz patriotyczny”? Minęły 24 godziny, a chłopcy w krótkich spodenkach nadal uprawiają publicystykę i to na takim poziomie, że nie chce mi się tego komentować. Boże chroń Polskę!