Popisowe „misje pokojowe” i „wprowadzanie demokracji” przez Amerykanów

Być może to pech, a może coś zupełnie innego, ale wszędzie tam, gdzie USA próbowały „zaprowadzić demokrację” powstały najbardziej krwawe reżimy. Korea, Wietnam, Iran, Irak, Kambodża, teraz Afganistan. Powtarzalne są nie tylko skutki amerykańskich interwencji, ale i ich przebieg. Najpierw rozsadza się od środka obowiązujący w danym kraju rozkład sił politycznych. Zgodzić się przy tym trzeba, że zwykle jest to mało przyjazny ludziom rozkład i równie często krew leje się na ulicach. Na tym buduje się uzasadnienie dla interwencji i szlachetnych intencji. Gorzej, że jeszcze nigdy USA nie udało się zaprowadzić jakiegokolwiek ładu, nie mówiąc o demokracji. W ostatniej fazie zawsze następuje wycofanie wojsk i pozostawienie większego bałaganu, niż przy wkroczeniu.

Jakby się nie obrócić, to zawsze zobaczymy opłakane skutki amerykańskich działań. USA szkoliły i dostarczały broń Talibom, USA szkoliły Bin Ladena i wyhodowały Al-Ka’idę. USA rozniosły w pył Irak i na tych ruinach postało ISIS. Teraz USA zostawiają Afganistan w pełnej rozsypce, z czego nic dobrego urodzić się nie może. Działania Amerykanów mają jeszcze jeden przykry aspekt odnoszący się do „misji pokojowych”. Między innymi Polacy ginęli w Afganistanie i Iraku, jak się okazuje była to całkowicie bezsensownie przelana krew. Wrócę jeszcze na chwilę do pytania, czy to przypadek, czy plan? Twardych dowodów na żadną wersję odpowiedzi nie mam, dlatego tak sobie myślę, że jest to mieszanka planów i przypadków. Założenie jest proste, USA chcą się pokazywać jako „światowy policjant” i mocarstwo, które kreuje politykę międzynarodową. Na takie akcje, jak interwencje w obcych państwa, prócz Rosji I Izraela nie pozwala sobie praktycznie nikt, o ile nie liczymy incydentów i zadym gdzieś na obrzeżach świata. Zatem każda interwencja podkreśla rangę USA i jest to ranga unikalna. Do tego momentu mówimy o planie, potem zaczyna się seria przypadków, z której znów się wychodzi planem.

USA jedynie na papierze i w propagandowym przekazie walczą o pokój i demokrację. 90% Amerykanów nie potrafi wskazać na mapie Francji, czy Szwecji, nie wspominając o Afganistanie. Amerykanów interesuje jedynie Ameryka i wszystko jest podporządkowane tej nieśmiertelnej regule. Czy w Iraku i Afganistanie zapanuje chaos, czy demokracja jest rzeczą całkowicie wtórną i to najkrótsze wyjaśnienie ostatecznych porażek „demokracji”. Trochę, ale tylko trochę lepiej USA traktują swoich sojuszników, którzy są podzieleni na ważnych i mięso armatnie. Absolutnym numerem jeden dla USA jest Izrael i temu sojusznikowi krzywda się nie dzieje, przeciwnie zaangażowanie Amerykanów ociera się o nadgorliwość. Na drugim miejscu jest Wielka Brytania, stały sojusznik w Europie, ale i Brytyjczycy po kompromitacji Bidena w Afganistanie nie wytrzymali i ostro skrytykowali odwiecznego przyjaciela. Cała reszta, w tym niestety Polska, to dla USA chłopcy na posyłki i frajerzy do przelewania krwi w imię…, no właśnie, cholera wie w jakie i czyje imię, bo przecież tych pustych hasełek o „demokracji” poważnie traktować się nie da.

Kolejny raz, w biały dzień, na oczach całego świata, USA pokazują w jakiej pogardzie mają kraje walczące o demokrację i swoich sojuszników. Świat to widzi, ale za parę miesięcy albo lat historia znów się powtórzy. Gdzieś w Azji lub Afryce pojawi się dyktator, prawdopodobnie wcześniej posadzony na stołku przez USA, który zerwie się z łańcucha i zacznie przeszkadzać. Wtedy producenci broni, nafciarze i magnaci medialni razem ze sprzedajnymi politykami rozkręcą wielki wojenny biznes. Kto ma zarobić ten zarobi, kto ma zapłacić ten zapłaci, a kto pójść do piachu, ten pójdzie. Częściowo rozumiem argument, że USA są największym straszakiem dla Rosji i Polska nie bardzo ma inne wyjście niż dogadywać się z Amerykanami. Natomiast nikt mnie nie przekona, że na wypadek „W” Amerykanie będą ginąć za Polskę. Jedyne, co będą robić to zwijać w pośpiechu zabawki, jak teraz w Afganistanie.