cut

miasto przysypał w międzyczasie śnieg
tramwaje cierpią na manię prześladowczą
i nie zatrzymują się na przystankach Księżyc
trafił lustro i świat składa się z okruchów

Jesteśmy teraz tłumem Między nami
przechadza się Alfred który raz jest dozorcą
chwilę później duchem W rysach lustra
płynie czerwone światło Chciałbyś stąd uciec
miły

ale nie znajdujesz drzwi W oczach krepa Ty i ja
wiemy że to nie ten film i

cut

historia świata
zaczyna się w arce noego, pisze julian barnes
wszędzie jesteśmy gapę Tytus maccius plautus

ponad dwa tysiace lat temu mawiał
że jeden naoczny świadek jest więcej wart
niż dziesięć sprawozdań z drugiej ręki My
niczego innego
nie robimy Patrzymy Pamietasz jeszcze łzy? News’

dopadają nas wiarygodnym kłamstwem, brak
nam poczucia przynależności W tle tłoczą się
katastrofy Przed ekranem
przecieramy suche oczy i

cut

jesteśmy jak obite czerwonym aksamitem kina
w których zasiedział się czas
ostatni seans
i wychodził na ciemną ulicę kiedy
na ekranie zgasło imię ostatniego przyjaciela

nie wie że posiwiał
przegląda się w oczach spóźnionego przechodnia
w głowie ostatnie takty walca
rozstrojone pianino

i nocny tramwaj unosi na szybach miasto
jak złodziej

samotny obraz mruga na białych plecach

na nim
dziecko złapało drapieżnika