Niemcy nie odbudują Ukrainy? Nie wierzę w tę bajkę!

Typowe analizy „niepokornych” są typowe i nie inaczej jest w przypadku najnowszej podniety, chociaż temat był przerabiany tysiące razy i finał jest znany. Prezydent Ukrainy Zełenski miał nie życzyć sobie wizyty prezydenta Niemiec Steinmeiera. Taka jest oficjalna wersja wydarzeń przedstawiona przez stronę niemiecką, ale strona ukraińska temu zaprzecza. Mamy zatem typowy dyplomatyczny zgrzyt, który w żadnym wypadku nie oznacza zerwanie stosunków dyplomatycznych, czy nawet trwałego konfliktu w stosunkach międzynarodowych. Sprawa wydaje się prosta, Ukraina oczekiwała od Niemiec dostaw broni i większych sankcji nałożonych na Rosję, a Niemcy nie bardzo się kwapią do jednego i drugiego. Nie jest też żadną tajemnicą, że konflikt zbrojny na Ukrainie zmierza ku końcowi, co oznacza, że ktoś będzie musiał postawić nowe domy, infrastrukturę i tak dalej.

Teoretycznie Ukraina nie ma wiele argumentów i nie może zaglądać w zęby darowanym koniom razem hełmami dostarczonymi z Niemiec, ale jednego asa w rękawie trzymają. Wybór firm, które będą mogły zarobić na odbudowie Ukrainy leży po stronie władz ukraińskich, o czym wie każde zainteresowane państwo. Problem polega na tym, że takim asem nie da się grać w nieskończoność i bardzo łatwo można przelicytować. Niemcy to pragmatycy i potrafią liczyć, zarówno koszty, jaki i zyski. Sankcje nałożone na Rosje to są niemieckie koszty i to bardzo poważne, żeby nie powiedzieć gigantyczne. Rzecz się rozbija o kluczowe biznesy związane z przesyłem gazu, ale też importem ropy z Rosji. Dlatego też nie ma mowy, aby w tym obszarze niemieccy politycy z dnia na dzień zgodzili się zmienić dostawcę. O ile w ogóle to zrobią, to tylko wówczas, gdy zmiana będzie korzystna dla Niemców, nie dla Ukrainy. Dużo łatwiej okazać „solidarność” z Ukrainą poprzez dostawy broni i po pierwszych stanowczych odmowach coś tam na Ukrainę dotarło. Ostrożne wsparcie militarne wiąże się głównie z kosztami politycznymi, krótko mówiąc Niemcy nie chcą drażnić Putina, z którym robią interesy i to w wielu miejscach.

W takich warunkach politycznych Zełenski chce wymóc na Niemcach przynajmniej jedno z dwóch, jeśli nie sankcje, to więcej broni i tyle może ugrać jednym asem. Z dużym prawdopodobieństwem poszedł sygnał, że Ukraina oczekuje „solidarności”, ale nie było żadnej konkretnej odpowiedzi. W efekcie zaszczytu spotkania z Zełenskim dostąpili wyłącznie prezydenci krajów nadbałtyckich i Polski. Ze spotkania wynikło tyle, co zazwyczaj, poklepanie po plecach i przyjacielskie gesty. Na podstawie tych słodkich widoków, które w polityce żyją krócej niż motylek, „niepokorni” zbudowali huraoptymistyczną opowieść o Polsce, która stała się graczem numer jeden w Europie. Za tym mają iść nie tylko oklaski na balkonach słyszane od Rzymu po Krym, ale udział w odbudowie Ukrainy. O słodka naiwności! Ktoś tu chyba zapomniał, że niemiecki potencjał gospodarczy i polityczny, to wielokrotność możliwości Polski. Tajemnicą poliszynela jest też sposób wyłaniania wykonawców w ramach ukraińskich przetargów, a przypomnę, że mówimy o kraju numer jeden w Europie pod względem korupcji.

Gdy się skończy konflikt zbrojny, zaczną się twarde realia i nikt nie będzie pamiętał kto, kogo i gdzie klepał po ramieniu. Do dużych biznesów trzeba będzie mieć pieniądze, technologię i dojścia do polityków ukraińskich od szczebla lokalnego po centralny. Polskie autostrady budowały firmy zagraniczne, łącznie z czeskimi i tylko ludzie pozbawieni elementarnej wiedzy, mogą mówić o Polsce jako głównym beneficjencie odbudowy Ukrainy. W najlepszym razie Ukraińcy kupią od Polaków kostkę brukową i parę ciężarówek z klejem do terakoty, żeby wykończyć wieżowce postawione przez: Niemców, Francuzów, Amerykanów. Polityk w pięć sekund zapomina, co było wczoraj, jeśli dziś daje zupełnie nowe możliwości. Nikt się będzie bawił w sentymenty, jak na stole zamiast jednego i zgranego asa pojawią się miliardy do wydania na inwestycje, które są poza polskim zasięgiem. Cała reszta to pobożne życzenia i prężenie cherlawych muskułów.