Uważam, że jest się z czego pocieszyć w Polsce i na Białorusi

Dlaczego w Polsce udało się więcej niż na Białorusi, tak w kilku słowach, bo wiadomo, że polska niepokorna dusza, może większe ruchy migracyjne, oczywiście bliżej zachodu. Tylko co tak naprawdę decyduje, o tym, że od wieków się nie udaje. Białorusi prawie nic, a nam co najwyżej tyle, że nie jesteśmy Białorusią? Tego nie wiem i nawet nie wiem w jakim kierunku zgadywać. Chodzi o czas? Więcej czasu potrzeba, aby wyjść z wielopokoleniowych tandetnych nawyków? Dalej posunięta ta sama degradacja? W Polsce jednak chłop do ziemi zawsze był przywiązany, naród z kosą się na wroga porywał, taki za wolnością, może zatem chodzi o jakieś cechy narodowe, których pono nie ma? Tak, czy inaczej w Polsce kołchozów zbudować się nie udało, nasze PGR, to też niezłe osiągnięcie w odwiecznej dyscyplinie, ale obowiązku nie było i większość rolnictwa nazywało się „indywidualne”. Skala zniszczeń i potrzebny czas, chyba tego się będę chwytał, bo już takie Czechy, bliżej zachodu, od nas bardziej poukładane, schludne, mają co najmniej kilka narodowych marek, od Pragi, przez Haszka, po Skodę. Jeszcze coś mi przyszło do głowy, mianowicie podglądanie. Taki Białorusin podglądał po sąsiedzku w zasadzie to samo co sam miał, nie miał się od kogo uczyć. U nas doskonale efekty podglądania widać na zaborach. Banalnym przypominać, ale największa nędza gdzie car nierządem stał. Wielkopolska, prawie perłą w koronie, podobnie z Galicją. Do Warszawy wiedziesz, oczy puchną, teraz to jeszcze jak cię mogę, co się działo na początku lat 90, masakrą można nazwać.

Migracje, skala zniszczeń, czas i podglądanie jak ludzie żyją po ludzku. Więcej chyba mi się nie uda zgadnąć i jakoś się to układa. Wziąłem tego Łukaszenkę i tak przejechałem się szybciutko po wszystkim i po łebkach, ale wziąłem go nie tylko po to, żeby się grzesznie pocieszyć, wziąłem, żeby pocieszyć również Białorusinów. Coś się mimo wszystko pozytywnego zaczyna dziać. Pamiętam, że w poprzednich wyborach, obserwatorzy i inni spece, twierdzili, że Łukaszenka wcale wyborów by nie przegrał, gdyby wybory były uczciwe. Padały wówczas liczby na poziomie lekko powyżej 50% poparcia, ale jednak dla wygranej prezydentury. Łukaszenka fałszował wybory, żeby sobie poprawić samopoczucie, jak Tusk sondażami pod 50%. W tym roku wiele wskazuje na to, że Łukaszenka wybory by przegrał, a przegiął z kantem na poziomie 80%. Co w tym pocieszającego? Trzy rzeczy. Pierwsza taka, że Białorusini wyrastają z kołchozu i tu edukacja zwykle od kronik filmowych się zaczyna, nie wiem, może mają tam dostęp do TV satelitarnej, może mają dostęp do Internetu, a może tak jak niegdyś Polacy, edukują się na zachodnich filmach puszczanych w reżimowej TV z rożnych świątecznych okazji. Coś się ruszyło. Druga rzecz jest taka, że ruszyło się chyba nie mało, skoro dyktator z kołchozu przegiął i to tak bardzo. Mam na myśli, że strach go obleciał, im bardziej się taki boi utraty władzy, tym bardziej łże i kombinuje, 80%, pokazuje strach. No i najważniejsza rzecz, protesty nie były małe. Ludzie poszli na ulicę. I dobrze, mnie strasznie zależy, żeby jak najwięcej naszego sąsiedztwa było z zachodu, dlatego takiej Białorusi życzę jak najlepiej. Przez zachód rozumiem, Rzym i Ateny, nie kołchozy unijne, tradycję rasowej cywilizacji zachodniej, tak rozumiem zachód. Im więcej cywilizacji zachodniej dookoła, tym większa szansa, że skrócimy czas, zmniejszymy skalę, ponieważ będzie kogo podglądać i się wstydzić. Być może za dużo w tym wszystkim przewrotności, sarkazmu i głupiego pocieszania. No ale czym innym się pocieszać?