Od II kadencji Kaczyńskiego dzieli nas parę kroków Tuska.

Czasami słyszę głosy, nie wstydzę się do tego przyznać – w końcu od dwóch lat żyjemy w społeczeństwie otwartym, zatem znajdzie się miejsce dla każdego dziwaka.

Czasami słyszę głosy, nie wstydzę się do tego przyznać – w końcu od dwóch lat żyjemy w społeczeństwie otwartym, zatem znajdzie się miejsce dla każdego dziwaka. Głosy nie mówią mi co mam robić, ale pytają coś ty narobił? Czego ty tak naprawdę chciałeś od tych Kaczyńskich i co oni ci takiego zrobili, że plułeś i dalej zdarza ci się pluć jadem nienawiści, jak chce jedna redakcja, albo zwierzęcym antysemityzmem jak proponuje druga. Odpowiadam głosom zawsze tak samo. Nie mogę ścierpieć u Kaczyńskich parafialnej mentalności i prymitywnej motywacji działania firmowanej przez wzniosłe hasła. Kiedy widzę polityka zafiksowanego na jednym punkcie, łagodnie mówiąc, nie do końca umocowanym w świecie żywych, zaczynam się obawiać.

Gdy widzę, że po trupach do odrealnionego celu giną wszelkie pożyteczne i niezbędne inicjatywy, a całą radość czerpie się z tego, że politycznej konkurencji wyzdycha stado chudych krów, zaczynam się bać takich polityków. W końcu jak się polskie brudy rozlewają po świecie i znów Polak lokuje się gdzieś między rumuńskim Cyganem i bezdomnym Murzynem z Bronxu, siada mi samopoczucie. Taki przygnębiony odpowiadam głosom, że przede wszystkim było mi wstyd, nie z jakiś pobudek patriotycznych, czy narodowych, ale z takich zwyczajnych, nie medialnych. Jak już nam przyszło żyć w jednym miejscu i nazywać się tak samo, to wypada dbać, żeby przez parę czarnych baranów całe stado nie poszło na rzeź.

Głosy bronią się argumentem, że przecież układ był, jest i będzie, byli esbecy dolewają wody do paliw i podrzucają rybie głowy, tak zwani biznesmeni sponsorują polityków, którzy z kolei jako byli TW wygłaszają kazania. Na wszystko zgoda, ale to trzeba było naprawić, tymczasem zamiast naprawy Rzeczypospolitej dołożono kolejnego psucia. To wszystko sprawiło, że na nazwisko Kaczyński reagowałem jak podcięty w polu karnym, który nie usłyszał sprawiedliwego gwizdu, ale dostał jeszcze czerwoną kartkę od ZOMO. Aby się uwolnić od nazwiska Kaczyński posunąłem się do takiej desperacji, że zagłosowałem na nazwisko Tusk, nie spodziewając się po nazwisku cudów, wbrew zapowiedziom samego nazwiska.

Spodziewałem się po nazwisku Tusk tylko jednego malutkiego egzorcyzmu, spodziewałem się, że uciszy głosy, że nazwisko Kaczyński przestanie być centrum, rdzeniem, osią i istotą polskiej polityki. Zadanie naprawdę proste, upokorzona, skłócona wewnętrznie partia PiS prawie dogorywała, wystarczyło skopać leżącego, zamiast redagować Fakt i obracać lokomotywę w Peru, no ale każdy ma prawo do miesiąca miodowego po wytężonych zalotach. Pomyślałem: bądź cierpliwy, jeszcze dzień, tydzień, miesiąc, potem rok i głosy ucichną. Niestety nic takiego się nie stało, od 1,5 roku wszystko co się w polskiej polityce dzieje jest podporządkowane dwóm braciom i co gorsze ich metody stały się jedynymi metodami walki politycznej.

Donald Tusk ze swoim sztabem każdego dnia pracuje nad tym aby stado chudych krów Kaczyńskiego wyzdychało, ŻADNA inicjatywa polityczna nie jest dziełem autonomicznym PO, jest motywowana i budowana po to, aby Kaczyńskim nie żyło się lepiej. Mentalność Tuska w tym względzie nie różni się na cal od polskiego ciemnogrodu, który przypisywano Kaczyńskim i metody walki analogiczne. Nieważne czy Sikorski zostanie szefem NATO, ważne, żeby Kaczyńskich szlag trafił. Nieważne co myśli o nas świat, kiedy ujawniamy notatki z dyplomatycznej kuchni na najwyższym państwowym szczeblu, ważne żeby Kaczyńskich ośmieszyć. Nie ma znaczenia, że zatrudniamy jako kandydata do PE, gdzie nas znów ocenią, osobę, która z krwi i kości jest małomiasteczkowym moherem, ważne, że dzięki temu na Podkarpaciu możemy dokopać Kaczyńskim. Bez Kaczyńskiego PO nie jest w stanie zasnąć ani się obudzić.

W latach 2006/2007 socjologowie zastanawiali się nad fenomenem poparcia dla PiS, które po koalicji z LPR, SO, po blamażach i codziennych aferach, kłótniach, paktach, ludziach marnej reputacji, pokoju Beger, kokainie i TW w kancelarii prezydenta, Kaczmarku, Kornatowskim, nie malało, a nawet rosło. Z tych rozważań niewiele socjologom wychodziło co mnie dziwi i to dość mocno, ponieważ działał prosty jak świat mechanizm: KIBICUJEMY NASZYM. U naszych nie widzi się fauli, zagrań ręką, połamanych kości przeciwnika, kiedy naszym gwiżdżą faul to krzyczymy o przekupionych sędziach i mafii. Gdy my łamiemy gnaty, to gramy ostro, ale fair. Nieważne z kim, jak, gdzie, po co, ważne, żeby zdychały krowy układowi.

Dziś socjologowie już się nie zastanawiają nad fenomenem poparcia dla PO, chociaż to ten sam fenomen i ten sam mechanizm, tyle że skala większa. PiS udało się wmówić Polakom, ze popieranie tej partii oznacza dla popierającego uczciwość, patriotyzm, miano prawdziwego Polaka i katolika. Takim pakietem nawet w katolickiej Polsce nie da się uszczęśliwić więcej niż 30% populacji, dlatego PO wymyśliła coś lepszego. Popierając PO jesteś inteligentny, zaradny, światowy. Kto by nie chciał? I to za taką niską cenę! Efektem prostackich zabiegów socjotechnicznych jest masowy podział społeczeństwa, na prawdziwych ciemnych Polaków z PiS i inteligentnych światowców z PO. Nie ma wielu chętnych, aby się wychylić z grupy, w grupie raźniej i bezpiecznej, obojętnie w jakiej, byle w grupie.

Konsekwencją podziału i zachowań podzielonych jest oczywiście ograniczenie debaty publicznej do metkowania debatujących. Tylko nieliczni słuchają co się mówi i czytają co się pisze, całe gremia słyszą tylko nazwisko Tusk lub Kaczyński, nazwę PiS lub PO i instynktownie zgłaszają się po legitymację Polaka katolika lub światowca inteligenta. Próba zobrazowania, przeanalizowania dowolnego problemu kończy się zawsze tak samo. Skoro nie rozumiesz, że PO to nowoczesna partia, to jesteś ciemnym, prawdziwym Polakiem z PiS i odwrotnie; jak nazywasz PiS ciemnogrodem, to jesteś niemieckim esbekiem.

Takim schematem załatwia się w Polsce od prawie 4 lat wszelkie bolączki. Przykłady rozpaczliwego braku myślenia wiszą na ekranach TV już niemal każdego dnia. Ewidentny zamach na niezależność uczelni, z którego w końcu ze wstydem partia PO się wycofała, została przez wiernych w PO podsumowana poprawą jakości badań naukowych. Dlaczego? Ponieważ katalog szyldów i nazwisk układał się według kanonów grupowej przynależności. Kiedyś dawno temu jak wymyślono demokrację, obywatele rozliczali partie z założeń programowych, dziś obywatele tłumaczą partie, że partie nie mogą, bo zewsząd wróg opozycji, mediów i nędzny koalicjant się czai. Przypominanie o zaniechaniu jakichkolwiek przełomowych, a już koniecznych zmian ustrojowych, nazywa się demagogią.

Trzeba dziś mieć niezwykle wiele uporu, determinacji i odwagi, aby przypomnieć, że nie ma dróg i autostrad, okazuje się że to jest populizm, bo wiadomo, że to wymaga czasu i w ogóle. Przypominanie o fundamentalnych zapisach programowych partii mieniącej się liberalną, jak podatek liniowy, JOW, likwidacja agencji i instytucji archaicznych typu KRUS, to nuda, bo ile można, wiadomo że się nie da. Obraz nędzy i rozpaczy jaki roztacza sobą polityka zagraniczna, z ostatnim hitem, czyli ujawnieniem notatki, jest czymś co nas kompromituje 10 razy bardziej niż Giertych i jego dinozaury, do idiotycznych wystąpień populistów świat się przyzwyczaił, natomiast do robienia magla z poufnych ustaleń dyplomatycznych nikt i nigdy się nie przyzwyczai, ponieważ to paraliż wszelkiej działalności politycznej. Tylko idioci mogą teraz rozmawiać z premierem Tuskiem o czymś więcej niż o pogodzie i nowych krzesełkach w UE.

Na wszelkie argumenty coraz częściej pokazujące, w jaki klincz się pakujemy, w jaką paranoję firmowaną przez dwóch siebie wartych polityków, z reguły pada odpowiedź: SUKCESEM JEST, ŻE NIE RZĄDZI PiS lub trzeba było GŁOSOWAĆ NA PiS. Co ambitniejsi szukają jakiś pomniejszych ustaw, tudzież okienka piętnastominutowego, które jest kpiną w żywe oczy, co gorsze uziemiło problem autentycznej swobody gospodarczej, która przesunęłaby nas w rankingu chociaż przed Albanię. Zamknęła na długie lata, problem uważa się za odfajkowany i załatwiony. Jest okienko, o co chodzi? Coś robią! Największy sukces PO, czyli rzekome odsuniecie PiS od władzy, również jest iluzoryczny. PiS przy pomocy prezydenta rządzi dość skutecznie i nadaje ton debacie politycznej, co więcej PO jest zakładnikiem PiS i ich metod działania. PO to nie jest partia – alternatywa dla PiS, to niewolnik, zakładnik stylu uprawiania polityki przez PiS.

Zakładnik, który nie jest w stanie narzucić własnego stylu i przeforsować własnego projektu politycznego. PO poza odbijaniem elektoratu PiS, metodami i często byłymi ludźmi PiS nie ma nic do zaproponowania. I chodź już dawno zacierają się różnice, nawet powiększa się skala kompromitacji, na arenie międzynarodowej na pewno, poparcie dla PO tkwi jak zaklęte i cieszy się naród, że jest światły oraz inteligentny i modli się, żeby prawdziwym Polakom z PiS krowa zdechła. Ale to wszystko nie jest istotne, to wszystko jest tak sobie zabawne. Najbardziej zabawne jest przeświadczenie, że PiS zniknie z politycznej sceny, dzięki działaniom Tuska i PO. Taka szansa była jeszcze rok temu, kiedy i społeczeństwo i partia była na fali, teraz mamy ugruntowany podział na dwa permanentnie zwalczające się obozy, teraz mamy zblazowane obozy polityczne i pogodzone z polityczną paranoją społeczeństwo. I dopóki będzie istnieć PO, PiS nie tylko nie zniknie, ale będzie rósł w siłę.

Każdy kto ma odrobinę wyobraźni i nie kojarzy inteligencji czy polskości z partyjnym szyldem wie, że taka jazda doprowadzi do jeszcze bardziej wyrazistej polaryzacji, zanikają ostanie partyjki takie jak PSL i SLD, zanikają lub ledwie zipią. Urobek przejmują główni rywale i nie ma takiej siły, aby nastąpił masowy odpływ elektoratu PiS do PO. W konserwatywnej, katolickiej Polsce, 30% elektoratu utożsamiającego się z ruchami narodowymi i katolickimi to minimum, a nie ma już żadnej reprezentacji politycznej oprócz PiS, która wyborcze potrzeby tego elektoratu może spełnić. Jeśli jacyś optymiści uważają, że 60% poparcie dla PO drukowane przez GW jest odzwierciedleniem realnej siły tej partii, to oczywiście mają prawo słuchać głosów, ale nawet w polskiej demokracji takie cuda się nie zdarzają.

Dopóki trwa w Polsce ostry spór między PiS i PO, który blokuje wszelkie sensowne działania i normalne struktury demokratyczne, możliwy przepływ elektoratu ma tylko jeden kierunek ? z PO do PiS. Hasło: ?Nie ma alternatywy dla PO?, znaczy tak naprawdę tylko jedno: ?Niech nam żyje i rozkwita IV Rzeczypospolita. Jeszcze PiS nie zginął, póki PO żyje?. Jedyną szansą na pozbycie się PiS i polskiej paranoi, to pozbycie się PO w takiej formule jaką proponuje Tusk. Kto zechce pomyśleć, zamiast zapisać się do inteligencji, dostrzeże bolesną prawdziwość tej tezy, czego nam wszystkim życzę, bo od II kadencji Kaczyńskiego dzieli nas parę małych kroczków, a Tusk ostatnio bardzo przyspieszył.