Pogrzeb wielkiej damy – Marleny Dziedzic i reinkarnacja trupa komunisty. Wszystko to – na Pradze.

Sąd Okręgowy Warszawa- Praga uznał Irenę Dziedzic kłamcą lustracyjnym i zakazał jej pełnienia funkcji publicznych przez najbliższe 3 lata.
TW ,,Marlena” w latach 1958-1966 donosiła,inspirowała i kwitowała pieniądze od SB. Pożyczyła również pieniądze od tej powszechnie znanej ,,kasy zapomogowo-pożyczkowej” dla wszystkich w trudnej sytuacji życiowej – czyli od SB – dokładnie 9 tys. ówczesnych złotych, z których oddaniem mocno się ociągała.
Nawet Maciej Szczepański – taki ówczesny Walter z Solorzem plus Michnik – opowiada, że musiał przełykać wszystkie upokorzenia i obelgi wielkiej pani Ireny, bo ,,była nie do ruszenia”.
Każdy, kto pamięta tamte stare dobre czasy, pamięta, oprócz wielkich czarno-białych telewizorów , panią Irenę Dziedzic – pierwszą damę telewizji. Przeżyła dwóch przesów Radiokomitetu – Sokorskiego ( który osobiście znał Stalina) oraz Macieja Szczepańskiego – na którym jest wzorowana cała dzisiejsza propaganda telewizyjna. Świętej pamięci Zygmunt Kałużyński ironizował : redaktor Dziedzic pamięta doskonale cesarza Franciszka Józefa.
Była redaktor Irena Dziedzic prezenterką dziennika telewizyjnego , gospodynią prestiżowego programu ,,Tele-echo” oraz prezenterką festiwalu Interwizji w Sopocie.
Zaproszenie do programu ,,Tele-echo”, było wtedy, o wiele większą nobilitacją, niż dzisiejszy występ w studiu TVN24. Gościła Irena Dziedzic wszystkich wielkich tamtych czasów – wielkich tamtejszej kultury i sztuki, w szczególności. Redaktor Dziedzic nikt nie odmawiał. To było w ogóle nie do pomyślenia. Znam tylko jeden taki przypadek.Jednego artysty, który się wyłamał i zwyczajnie nie przyszedł. Była Irena Dziedzic słynny stolik i …puste krzesło gościa. Tym odważnym i nietowarzyskim okazał się Andrzej Rosiewicz.
Była jednak, ponad wszelką wątpliwość, wielką gwiazdą czarno-białej telewizji. Była – Irena Dziedzic – chodzącym savoir vivre-m dla czarno-białej Polski ludowej, była synonimem czegoś lepszego, lepszego od szaro-brudnego krajobrazu. Była obiektem westchnień państwowych urzędniczek i gospodyń domowych. Była obiektem wielkiego zainteresowania i takich samych plotek – przodownic pracy i aktywistek. Nie mówiąc o milionach oczarowanych inteligentów pracujących i pracowników aparatu. Wliczając w to oczarowanego nią oficera prowadzącego – Lipińskiego.
Bez dwóch zdań – była symbolem. Symbolem tamtej epoki – epoki ciemnego,tępego gomułkowskiego socjalizmu, ale, o dziwo, wcale z nim nie kojarzonym. Pani Irena była, jakby, ponad. Ta właśnie legenda, wielka legenda PRL-u umarła dzisiaj w sądzie na warszawskiej Pradze.
Na tej samej Pradze zapowiedziano zmartwychwstanie trupa starego komunisty – Leszka Millera. Bardziej znanego jako mistrza ,,męskich zakończeń”. Trochę mniej – jako członka Samoobrony a wcześniej sekretarza zakładowego PZPR.
Skąd zatem słowa o reinkarnacji?
Albowiem sekretarz KC Leszek Miller umierał już kilka razy, a bodaj dwa – ,,ostatecznie”.
Tym jednak razem przebił wszystkie poprzednie ,,pogrzeby” i ,,zmartwychwstania”.
Zmartwychwstał bowiem jako prezes Instytutu Europejskiego pod egidą SLD. Uroczystą reinkarnację przewidziano na 11-ego grudnia A.D. 2010 w Wyższej Szkole Cła i Logistyki na warszawskiej …Pradze.
Zanim, wspomniany, Leszek Miller umarł aby zmartwychwstać jako ,,europejski ekspert”, musiał narodzić się w Żyrardowie, jako, co chyba oczywiste – ministrant. Zaraz potem skończył zasadniczą szkołę zawodową i,trzymając się żelaznych reguł, według których sekretarz Miller ocenia ludzi – na tym zakończył swoją edukację. Albowiem wieczorowe technikum dla partyjnego aktywu było tym samym, czym, wiele późniejszy, też wieczorowy – WUML. Białkiem – tak nazywają lewe papiery prascy grypserzy, a najłatwiej je kupić też na Pradze – przy Różyckiego.
Przed bardzo wyedukowanym,sekretarzem zakładowego komitetu, droga kariery stanęła otworem. Z prostego elektryka i sekretarza zakładowego wystrzelono towarzysza Millera wprost do wojewódzkiego komitetu w Skierniewicach. Właśnie stamtąd pochodzi czarno-biała fotografia zamieszczona na wstępie. Uważny Czytelnik dojrzy tam,zapewne, oprócz sekretarza KW Millera również przyszłego Prezydenta RP ,chwilowo członka PZPR, Aleksandra Kwaśniewskiego oraz – uwaga – rezydenta KGB w PRL pułkownika Ałganowa. Był więc, sekretarz i towarzysz Miller w doborowym towarzystwie – w korytarzach władzy. Nawet, chwilowe jak się później okazało, załamanie idei marksizmu-leninizmu, które towarzysz Leszek wieczorami studiował i którym się, bez reszty poświęcił, nie zawróciło go z obranej drogi. Drogi partyjnej kariery. Te ,,chude lata” pomogli przeżyć radzieccy towarzysze, pożyczając milion zielonych amerykańskich ,,baksów” – w dwóch plastikowych torbach. I właśnie jedną z nich musiał towarzysz Miller dziarsko taszczyć przez warszawskie osiedle, też w dobrym, bo agentów KGB, towarzystwie. Na temat tej przesławnej ,,moskiewskiej pożyczki” narosły legendy. Żeby uciąć bezsensowne dywagacje powiem tak : gdyby towarzysz Miller spóźnił się z ratą , byłby już dawno pokarmem dla ryb. A tak – podróżuje sobie bezkarnie do Rosji Putina. Do jego prywatnej daczy nawet. I niech ktoś powie, że stosunki polsko – rosyjskie są w kiepskim stanie.
Kiedy rząd premiera, już wtedy, Leszka Millera chylił się ku upadkowi, wskutek wymyślonej afery, wymyślonego Rywina, były już sekretarz ogłosił , bodaj pierwszą, śmierć polityczną i powołanie na swoje, oraz innych równie zasłużonych towarzyszy – ,,młodych , zdolnych”.
Jak Państwo się domyślają, młody a do tego zdolny, był w całym SLD tylko jeden. Były, już ,towarzysz – Miller Leszek.
Drugi ,,zgon polityczny” towarzysza Millera poprzedziła awantura rodzinna oraz, partyjny, rozwód. Porzucił Leszek Miller starych towarzyszy. I stary, czerwony krawat.
Zaczął gustować w oryginalnych krawatach, równie oryginalnego, Andrzeja Leppera. Wystartował w takim, pasiastym, krawacie, z listy Samoobrony, i w swoim mateczniku – Łodzi zdobył poparcie całego procenta wyborców. Jednego procenta.
Rozczarowany założył własną partię. Lewicową.
Prawdopodobnie nie zdołał przyciągnąć żadnych radzieckich ,,inwestorów” z nadmiarem gotówki, ani też krajowych , bo pana Gudzowatego zabawiał opowieściami towarzysz Oleksy. A profesjonalne nagrania, jak Państwo zapewne wiedzą, wymagają profesjonalnego sprzętu i profesjonalistów. No i czasu – przede wszystkim. Czasem tez alkoholu.
W każdym badź razie, niestrudzony Leszek, powrócił, w pokutnym worku na głowie, na łono starej rodziny. Starych, partyjnych, towarzyszy.
Na pewno nie mógł wyjść z podziwu, że ktoś poważnie potraktował jego stary dowcip. Ten o ,,młodych zdolnych”. Czego Olejniczak żywym dowodem. Ponieważ życie pomiędzy studiem TVP Info a studiem TVN24 stało się potwornie nudne i monotonne – jak stare partyjne nasiadówki, postanowił , prosty juz tylko członek Miller, coś zmienić w tym monotonnym życiu.
Owym antidotum na partyją nudę jest właśnie wzmiankowany instytut. Ponieważ ma, szeregowy członek Miller,wielkie doświadczenia w ,,pożyczaniu” pieniędzy od naszych najlepszych sojuszników, jasną się jawi przyszłość owego instytutu. Nie tylko jasna ale świetlana. Instytutu Europejskiego na Pradze.
Coś umiera coś się rodzi. Postęp.
To idzie młodość.