Miałem rocznicę, w kościele na biało i chwyt F był pilnowany…

Rocznicę miałem, I Komunii. Nie pomyliłem się, to ja miałem. Musiałem się zebrać o 8.00, po dniu wczorajszym i jechać. Musiałem i nie musiałem, chciałem. W mojej mieścinie 1400 tam którymś roku postawiono budowlę, zwaną dużym kościołem. Gotycka architektura., piękna rzecz, a obok PRL postawił te pudełka z wielkiej płyty coś wyjątkowo ohydnego i nawet nie tak płaskie jak renesans, płaskie jak polityka. Przy komuniach i rocznicach najważniejsza jest kto? Znów się nie pomyliłem – podpowiadam. Najważniejsza jest siostra, ona tym wszystkie zarządza, przestawia, poprawia, głośno wydaje komendy: „Wszystkie dzieci śpiewają! Radośnie!”. Po siostrze są beneficjenci tej uroczystości, ksiądz jest na końcu, a przed nim rodzina. Wstałem, jak obiecałem, musiałem wstać inaczej byłoby po mnie, zresztą nie mam w zwyczaju obiecywać i uciekać. Dojechałem z poniemieckiej wsi do gotyckiego poniemieckiego kościoła i popadłem w zachwyt, estetyczny, emocjonalny, zapachowy i jeszcze wiara mnie dopadła. Do kościoła ludzie, a ściślej Polacy, chodzą w tym co mają najlepsze i nie ma powodu dyskutować o gustach, jedno jest pewne, nie ma lepszego w szafie od tego co się pokazuje w kościele. Ludzie, ściślej Polacy,  w kościele pachną, są do czysta wymyci i popryskani nie tylko wodami kolońskimi, ale bardzo drogimi perfumami. W kościele jest zjawisko i ono się nazywa społeczeństwo obywatelskie. Zbierano na powódź, w dużym kościele zebrano 13 i z hakiem, w małym 2 tysiące po przecinku.

Nikt w kościele nie dyskutuje, czy warto, czy może nie ma potrzeby. Wszyscy, z wyjątkiem mnie, wykonują konkretne gesty, chórem wypowiadają wyuczone słowa, są karni, ale wcale nie dlatego, że czują presję, przecież przyszli tu bez pistoletu przy skroni. W kościele jest spowiedź, nie musiałem się skupiać na tym co mówi człowiek w haftowanym złotą nitką wdzianku i dlatego mogłem się skupić na ludziach odchodzących od budki z kratką. Każdy z nich szedł tam pełen obaw, był spięty, nie wiedział gdzie się podziać, odchodząc złe emocje znikały, na twarzy pojawiało się zadowolenie i grzechów odpuszczenie. Skupione miny i miny zadowolone – fenomen. Siedemdziesięcioletnia staruszka patrzyła na nogi szesnastoletnie i nie zazdrościła, wspominała czasy świetności. Ale najlepsze był dzieci, wszystkie na biało. Ta co jej mama pracuje w H&M była na biało, ta co jej mama sprząta w gimnazjum była na biało. Ten co kopie dziewczyny w tornister, pachniał, miał skupioną minę i niósł wielką świecę. Błyskały w kościele świece, ale to na pamiątkę, że jesteśmy inni. A siostra, ta siostra, od której się wszystko zaczęło, grała na gitarze i tak śmiesznie układał jej się wskazujący, przy chwycie barowym: „Śpiewamy, głośno śpiewamy, razem!”. Prawie wchodziła na refren i wtedy przyniesiono ciało Chrystusa, gitara zamilkła, pojawił się wyraźny i cale nie dziecinny, tylko taki… donośny głos, głos acapella, fajnie wyszło, choć przypadkiem. I nie należy zapominać o organach, słuch absolutny, dostosował się do spóźnień i przyśpieszeń chóru we wszystkich nawach, gdzie był dyszkant i falset, rzadko podręcznikowo.

Przekażcie sobie znak pokoju! Cała gromada natychmiast stała się dla siebie miła, ale i wcześniej nie była wroga. Paru na biało ubranych wolontariuszy ruszyło po zapłatę i nie było ceny, każdy płacił tyle ile uważał za wartość, trochę wstydu przy tym wszystkim, bo większość zakrywała dłonią parę groszy, przecież przed chwilą wydali na stroje i pachnidła i w ogóle ciężko związać początek z końcem do pierwszego. Ogłoszenia, inaczej reklama, ten się będzie żenił, tamta wyjdzie za mąż, w umówionym miejscu, czeka prasa katolicka. Wytrzymałem ponad godzinę raz na rok i nie tęsknię za tym, umęczyłem się srodze i chciałem uciekać. Ale jednego nie rozumiem. Nie rozumiem po co tym wszystkim ludziom mówić, że są głupi, że są ciemni, że są śmieszni, kiedy oni są wymyci, pachną, są dla siebie dobrzy i robią rzeczy, których na co dzień się wstydzą. Śpiewają, przyznają się do błędów, kiwają do siebie głowami, oddają ostatnie grosze, żeby innym starczyło do 15 każdego miesiąca.

Każdemu, kto powie, że to wszystko można uzyskać edukacją, światłością i rozumem, zarzucę jedną rzecz. Tą rzeczą jest naiwność. Poza kościołem nie widziałem Polaków tak fajnych jak w kościele. Nie mój świat i moje męczarnie, ale gdyby Polacy byli tacy jak w poniemieckim gotyckim kościele, to ja śpię spokojnie, zadowolony z treści i nie pytam o formę. Wstałem na czas trochę postawiony wobec, ale bardziej stając na wysokości zadania. W domu już na luzie, powiedziałem swoje. To wszystko jest nieważne, nie masz tak żyć, masz myśleć i będę to z całą surowością egzekwował moje dziecko, ale w tych murach nie zdarzyło się nic złego, to nie jest przeszkoda, może nawet pomagać, byle nie przeszkadzało. Mnie to fascynuje i jednocześnie jest nie do zaakceptowania, jak dorośniesz zrozumiesz. Możesz byś wierząca i mądra jak mama, możesz być taka jak tata, albo powinnaś być taka jaka jesteś, tego nikt, nic i żadna instytucja Ci nie zabierze. Kościół nie jest zły, większość od kościoła staje się lepsza i to pod każdym względem, od stroju, przez zapach po wrażliwość, ale nie koniecznie trzeba być wszystkimi i motywować się uniwersalnie, można być inną, wtedy jest ciężej, ale ciekawiej, żeby nie powiedzieć lepiej.