Lechowi Kaczyńskiemu miejsca na Wawelu odmawiać nie będę – nigdy nie byłem Jarosławem Kaczyńskim!

Gdyby mnie spytać o to czym najbardziej irytuje mnie coś co nazywam mentalnością Jarosława Kaczyńskiego, to odpowiedziałbym bez wahania, że najbardziej irytuje mnie w tej mentalność zerowy brak zrozumienia i szacunku dla intelektu i zasług „człowieka spoza”. Przez człowieka spoza rozumiem każdego, kto jest nie nasz, każdego kto nie naszą legitymację nosi, a nawet takiego co po prostu stoi z boku i brakuje mu właściwego zaangażowania. Ta składowa mentalności Kaczyńskiego przekładała się wielokrotnie na absurdalne wnioskowanie. Na przykład takie, że ten sam Sikorski kiedy jest z nami to jest Wielki Patriota, gdy przeciw nam to ruski i białoruski agent. Były komunista w naszych szeregach jest katolikiem, były komunista u wroga to Żyd, choć tu akurat Kaczyński fobii nigdy nie miał, ja mam większą. Nie znosiłem tej mentalności, nie znosiłem i nie znoszę tego braku zdolności do oddzielania w człowieku człowieczego ziarna od człowieczej plewy. Nie mogę zrozumieć, dlaczego nie można powiedzieć o Wałęsie, że agnatem był, ale był też tym, któremu się nie da odebrać zasług i nie ważne czy szczęściu to zawdzięcza, czy przypadkowi, bo jak dla mnie nigdy to nie był wybitny intelekt, ale raczej szalony rewolucjonista. Tego w Kaczyńskim Jarosławie nie cierpię najbardziej i to jest stan emocjonalny, który wynika z prostej przyczyny, mianowicie takiej, że siebie uważam za innego. Uważam, że nie jestem taki jak Jarosław Kaczyński i nie zniżę się do jego kompletnego braku poziomu w ferowaniu głupich wyroków.

Problem polega na tym, że tak nie wystarczy powiedzieć jak się często wydaje bezrozumnym krytykom Jarosława, takim jeszcze trzeba być i ja się staram, jak mogę, takim być. Mnie nigdy w życiu nie stanęło kołkiem w gardle, albo belką w oku cudze zwyciężanie, cudze zasługi, owszem wkurzało mnie gdy przegrywałem, ale nigdy nie domagałem się odbierania zasług konkurencji, zwłaszcza tam gdzie dyscyplina w ogóle mnie nie dotyczyła. Kompletnie nie interesuje mnie patriotyzm pojmowany złotymi zgłoskami, z przyjętą zasadniczą postawą. Nie interesuje mnie wieszcz narodowy, choć wcale nie uważam, że ten największy nie był najbardziej utalentowany, moim zdaniem był, po stokroć bardziej ode mnie, tylko ukierunkował talent tam gdzie mi nie pod drodze. Zupełnie nie interesuje mnie piedestał, monument, postument, cokół narodowy, ani nawet zbiorowa mogiła. Przez prawie całe dorosłe życie bardziej kpiłem z narodowych tragedii niż wynosiłem je na ołtarze. Obce są mi świątynie, katedry, kościoły, a tym bardziej ich kustosze i opiekunowie. Nie mam żadnych pokus, aby budować panteon narodowych gwiazd, czy inne listy patriotów, nieufny jestem w tej materii, jak dla mnie człowiek powinien robić solidnie dla siebie, tacy co się poświęcają narodowi nie są moimi przyjaciółmi, do innych osobowości mnie ciągnie. Rzadko kiedy czuję wzruszenie na dźwięk hymnu, nie płyną mi łzy gdy zwiedzam muzea, mam bardzo luźny stosunek do kultywowanej krwawej przeszłości.

Z tych wszystkich i jeszcze wielu innych powodów, kompletnie mnie nie interesuje, czy w kolejnej narodowej mogile spocznie takie czy inne nazwisko, czy na koniu opartym na cokole posadzą to czy inne dobre lub sponiewierane imię. Nie moje to dyscypliny i nie moje zmartwienia, a ponieważ nie mam mentalności Jarosława Kaczyńskiego, to w przeciwieństwie do wszelkich krytyków ogarniętych fobiami o nie swoje laury, mogę z czystym sumieniem oddzielić plewy w Lechu Kaczyńskim od ziarna Lecha Kaczyńskiego. Ten człowiek przywiązywał najwyższą wagę do tego wszystkiego co mnie jest obojętnym. Gloryfikował wielką Polską przeszłość, ronił autentyczne łzy nad grobami wielkich przodków, pielęgnował dzieła wieszczów, zawsze stał na baczność przed hymnem, całował sztandary, przypinał ordery polskim patriotom i zwycięskim sportowcom. W przeciwieństwie do swojego brata brał czynny udział w wielkich historycznych przełomach, zbudował muzeum Armii Krajowej, zawsze i wszędzie mówił i myślał najpierw Polska, potem co powie świat. Wiele w życiu widziałem i znam się trochę na ludziach, to mi pozwala stwierdzić, że w Lechu Kaczyńskim było sporo rzeczy złych, sprzecznych, udawanych i nawet szkodliwych, ale Polakiem Lech Kaczyński był autentycznym. Polska nie była dla niego pustym słowem, klękał w katedrze, klękał przed pomnikami, czcił i odwoływał się do wielkich Polaków.

Mnie się może nie podobać ten patos, ja mogę nie rozumieć niektórych zachowań w tym obszarze, nie trawić formy pewnych gestów i postaw patriotycznych, ale ja nie jestem Jarosław Kaczyński i nie przejdzie mi przez gardło, że Lech Kaczyński nie był autentycznym, głęboko oddanym polskim patriotą. Jemu mogło nie wychodzić zawsze i wszędzie, ale tu znów się odwołuję do drugiej nieznośnej cechy mentalnej Jarosława Kaczyńskiego, który sam będąc co najmniej kandydatem do czyśćca oczekiwał od innych świętości. Polska tęsknota za bohaterem idealnym, taki co bąka nie puści i poczyna niepokalanie. Taki Lech Kaczyński nie był, mlaskał przecież i mu się odbijało, miał wady, ale nie są to wady, które przekreślają Go jako człowieka godnego pewnego zaszczytu, na którym mnie kompletnie nie zależy i dlatego niczego mu nie zazdroszczę, świat mi się nie waliu, a nawet życzę mu zaszczytu, bo nie jestem Jarosław Kaczyński. Życzę mu Wawelu z całego serca, dla mnie w pełni na Wawel zasłużył, gdyby miał spocząć obok Grabskiego, czy Kusocińskiego, to bym się pukał w czoło, bo ani reformatorem, ani wysportowany nie był, ale niech spoczywa wśród tych, których darzył olbrzymim szacunkiem, których pamięć i osiągnięcia przywoływał i nie wstydził się tych archaicznych patriotycznych zachowań. Darłem łacha z Jego staroświeckiego patriotyzmu, z jego umiłowania wielkiej Polski, która przecież ciągle kołkiem poparta. Za swoje niemodne myślenie o Polsce płacił cenę niewybrednych dowcipów i wręcz nagonki, mówię to jak jeden z bardziej zaangażowanych gończych. I nie za to mu się należy, że był bidulek, ale za to, że był autentycznym starodawnym patriotą, że bez względu na koszty mówił swoje niemodne i wykpiwane laudacje dla wielkiej Polski. Do mnie to nie przemawiało, jednak potrafię uszanować bohatera nie mojej bajki.

Józef Piłsudski, klął jak szewc, mówił o najwyższych organach państwa jak o dziwce, strzelał do Polaków, ma na sumieniu nie tylko komunistów, ale i prześladowanie Witosa. Jak sama nazwa wskazuje, nad Wisłą przydarzył mu się cud, nie strategia, ale o Polsce myślał całe życie i wszystko co robił w swoim rozumieniu robił dla Polski. Wawel to miejsce dla patriotów, nie moja konkurencja, jednak gdybym miał wskazać kolejnego po Sikorskim, który powinien tam spocząć, to byłby to właśnie Lech Kaczyński, bo najtrudniej jest docenić człowieka współcześnie, za 50 lat niewielu Polaków odmówi mu tego zaszczytu, identycznie było z Piłsudskim. To był prezydent, który szanował, kultywował i przypominał na każdym kroku o tych wartościach, które są chronione na Wawelu. Był świadkiem i twórcą polskiej historii w przełomowym dla Polski momencie, najbardziej przełomowym od czasów Piłsudskiego. Zginął po raz kolejny oddając hołd polskiej historii, tragedii i polskiej pamięci, zasłużonym Polakom. Jeśli nie on, to nie wiem kto zasługuje bardziej na ten z nie mojej puli zaszczyt. Kto ma ochotę, niech pierdzi na trumnę i życie, tego co w tym fragmencie swojego życia kompletnie na to nie zasługuje. Kto ma ochotę niech się bawi w Jarosława Kaczyńskiego i wyznacza kto godnym Polakiem, a kto ZOMO, ale na mnie Ludkowie nie liczcie. Żyjemy w kraju dziwnym, jednak i tu były demokratyczne wybory, zostały wybrane władze, które teraz zajmują się ostatnim obowiązkiem wobec demokratycznie wybranego prezydenta. Nie ma nic przeciw takiemu zaszczytowi ani prezydent Krakowa z SLD, ani wojewoda z PO, ani nie słyszałem sprzeciwu premiera Tuska, nie odnotowałem weta pełniącego obowiązki prezydenta marszałka Komorowskiego, zgodę wyraża gospodarz katedry Dziwisz, zatem zamilcz „polskie piekło”, przynajmniej w kontekście Jarosława, bo czymże się różnisz od znienawidzonego? Takie same niezdrowe ambicje do mieszania plew i ziarna w człowieku, tak żeby się posypały trociny. Lech Kaczyński nie zasługuje na Nobla, Oskara, nagrodę z ekonomii i nawet Order Uśmiechu, ale Wawel należy mu się „jak psu zupa”.

I jeszcze jedno, to pierwszy Polak od 70 lat, który tam spocznie, a to znaczy, że takim jesteśmy narodem w ostatnim niemal stuleciu i takich mamy bohaterów, jakimi sami jesteśmy. Na Wawelu składano ciała wszystkich królów jak leci i chyba nie znajdzie się jeden "mądry" co to powie, że byliśmy krajem wybitnych władców. Wszystko się na tę okoliczność złożyło i niczym się to nie różni od wątpliwości Polaków, tych związanych z Piłsudskim i Rzepichą. To jest nasz obraz, to po sobie zostawiamy i sparafrazuję Piechniczka z 1986, poczekam na następnego Polaka, który na ten zaszczyt zasłuży w oczach Polaków. Jestem pewien, że takiej chwil nie dożyją moje wnuki, bo coraz trudniej będzie o polityka, przywódcę, który choćby pozory zasług po sobie zostawi. Strzelanie dziś z grubej armaty i porównywanie Kazimierza Wielkiego z Kaczyńskim to niezbyt mądra analogia, inne czasy, inna Polska, to i bohaterowie inni. Anna Austriaczka tam leży? Nie miałem pojęcia o tym i też się czuję zbulwersowany, bo choćby Narutowicza nie znajdę. Niby ta inteligentna i wykształcona część narodu tak drze lacha ze świętych miejsc i naszego wyczekiwania mesjasza, ale jak co do czego i ktoś do czegoś przyjdzie, to zaraz się nie nadaje, bo profanacja miejsca i człowiek On, a nie mesjasz.