Janko Muzykant czyli przygód z fotografią część druga

Słowo się rzekło, czytelnik cierpi.

Słowo się rzekło, czytelnik cierpi.

Po opisanych wcześniej próbach fotograficznych, celem pogłaskania własnego Ego i zgodnie z obiektywnie występującą koniecznością poradzenia sobie z dysonansem poznawczym postanowiłem co następuje.
Fotografem nadal jestem doskonałym, aparat jak i powiększalnik zmieniłem na lepsze. Ciemnia „łazienkowa’ uległa zmianie na stałą – troszku było dyskusji nad wyłączeniem jednego pokoju z życia domowego ale jakoś się udało. (Czego to zakochane kobiety nie są w stanie dla siebie zrobić aby we własnych oczach dowartościować tego jedynego?)
Tylko wytłumaczyłem sobie zgrabnie, iż po prostu nie mogę fotografować aktów. Że wymaga to podejścia osobistego do obiektu, a z modelkami to nie możliwe itd. Itp. Ogólnie pierdoły ale jakże grunt na nie podatny się okazał.

Postanowiłem połączyć dwie pasje, fotografię i żeglarstwo. Rezultatem miały być rewelacyjne zdjęcia, a dodatkiem do nich kalendarz żeglarski.
Zapakowałem, (jak z piosenki) w plecak kompas z igłą zardzewiałą, stare postrzępione dżinsy na dupę, sprzęt i kilogramy filmów do torby i na morze.

Cóż powiedzieć – rewelacja. Żaglówka na fali, drzewa na wyspach. Chmury, bezkres morza – wymieniać można w nieskończoność. A wszystko piękne.

Celem pochwalenia się i uzyskania potwierdzenia własnej wielkości, uzbrojony w foty i w nowy sprzęt wybrałem się do WUJA.
A Wuj to nie taki zwykły wujek. Wuj, mistrz starego typu, kulturalny, z brodą, geolog, plastyk, były wykładowca fotografii na ASP. Uznany autorytet renowacji zabytkowego drewna. Jednym słowem prawdziwy, a nie oszukiwany MISTRZ.
Po nieodzownej herbacie podanej, a jakże, w zabytkowej porcelanie  nastąpiła część zasadnicza.
I na wstępie leciutki zgrzyt. Po prezentacji doskonałego sprzętu, mojego znaczy się, Wuj sięgnął do walizeczki i wyjął CUDO – nikona 801 s., nowiutkiego. No cóż pomyślałem, Wuja stać, mnie nie, a jednak to chyba fotograf zdjęcia robi, nie aparat (szybciutko zmieniłem zdanie w porównaniu do poprzednich przemyśleń –dysonans poznawczy to je ono).
Później już było znacznie gorzej. Wuj przejrzał zdjęcia, powiedział, że fakt, „ładnie tam było” szkoda tylko, że ze zdjęć trzeba się tego bardziej domyślać, niż to widać. Zadał PYTANIE (z dużych liter, ponieważ w kolejnych latach przewijało się jak mantra) – co chciał autor pokazać, lub co chciał autor powiedzieć gdy robił daną fotkę?

A autor cóż. Bronił się jak lew. Sugerował lekką nieznajomość tematu (żeglarskiego oczywiście) Zaczął zwalać na różne takie. Z braku znaczących „różnych takich” autor posunął się nawet do oskarżenia własnego sprzętu o niedoskonałości, a nawet do negatywne oceny wrześniowego światła na Bałtyku, które to oświetlenie to w ogóle nie pozwalało zrobić zdjęć takich jak należy. Niestety argumenty nie spotkały się ze zrozumieniem.
W końcu, aby autorowi uniemożliwić dalsze pogrążanie się we własnej głupocie, Wuj zadał coupe de grace. Wyjął kilka własnych zdjęć, robionych w czasach przeszłych starym Zenitem z „rewelacyjnym” obiektywem Helios, robionych w domu przy świetle wpadającym z okna.
I cóż, autor czyli ja, zdechł.
I wtedy właśnie Wuj przedstawił przemyślenia dotyczące Janka Muzykanta, a ja je przyjąłem jako swoje.

Pozdrawiam
rzl

c.d.n.