Jak zostać bohaterem?

Bo identyczny tekst Marka
Bo identyczny tekst Marka Migalskiego wisi na salonie.

starszy, wspolpracowalem ja tez, ALE. Kaczynski byl ZEREM !!

A gdzie “kaczory”?

Jerzy Andrzejewski (1909–1983), pisarz, autor powieści „Ład serca”, „Popiół i diament”, „Ciemności kryją ziemię”, „Apelacja” i „Miazga”. Przed wojną publicysta katolicki, w latach 1948-52 zaangażowany w komunizm, później rozczarowany, podpisuje „List 34” z marca 1964 przeciw zaostrzeniu cenzury i polityce kulturalnej władz. Po marcu ’68 objęty zakazem druku. Po inwazji na Czechosłowację pisze list do prezesa Związku Pisarzy Czech, wyrażający „oburzenie, ból i wstyd” w związku z udziałem w niej polskich żołnierzy. Członek redakcji utworzonego w 1977 niezależnego kwartalnika „Zapis”.

Stanisław Barańczak (ur. 1946), poeta, krytyk i tłumacz literatury anglojęzycznej. W latach 1967-69 członek PZPR. Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli nurtu Nowej Fali w poezji polskiej, autor opublikowanych poza cenzurą tomów „Sztuczne oddychanie”, „Ja wiem, że to niesłuszne”, „Tryptyk ze zmęczenia, betonu i śniegu”. Kierownik literacki Teatru Ósmego Dnia, redaktor „Biuletynu Informacyjnego”, „Zapisu”, „Krytyki” i „Zeszytów Literackich”. Współorganizator Towarzystwa Kursów Naukowych. Od 1981 profesor, a następnie kierownik Katedry Języka i Literatury Polskiej na Uniwersytecie Harwarda (USA), obecnie emerytowany. W 2000 otrzymuje Nagrodę Literacką NIKE.

Ludwik Cohn (1902–1981), adwokat i radca prawny, obrońca w wielu procesach politycznych. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej i kampanii wrześniowej, przedwojenny działacz socjalistyczny. Jako działacz PPS-WRN skazany w tzw. procesie Pużaka (1947, wychodzi na mocy amnestii w 1949). Członek Klubu Krzywego Koła, a także loży masońskiej „Kopernik”.

Jacek Kuroń (ur. 1934), historyk. Dwukrotnie (1953 i 1964) usuwany z PZPR. Założyciel tzw. „walterowców” w Organizacji Harcerskiej ZMP, a następnie w reaktywowanym ZHP. Usunięty z pracy w Głównej Kwaterze Harcerskiej za krytyczne opinie o ustroju PRL. Współautor (wraz z Karolem Modzelewskim) „Listu Otwartego do członków PZPR”, w którym opisuje konflikt między klasą robotniczą a centralną biurokracją oraz przedstawia wizję ustrojową, której istotą byłyby rządy rad robotniczych. W następnych latach weryfikuje swoje przekonania, usiłując pogodzić wartości lewicowe z etycznym przesłaniem chrześcijaństwa. Zakładając KOR jest już po dwóch procesach politycznych i sześciu latach więzienia (w sumie w więzieniach PRL spędza ponad 9 lat). W jego mieszkaniu działa „skrzynka kontaktowa” – spływają tam wszelkie dane o represjach. Doradca „Solidarności”, jeden z najostrzej atakowanych przez komunistyczną propagandę – władze przez wiele tygodni nie chcą się zgodzić na jego udział przy Okrągłym Stole. Po 1989 r. poseł, minister pracy w rządach Tadeusza Mazowieckiego i Hanny Suchockiej, członek Unii Demokratycznej i Unii Wolności. Autor autobiograficznych książek „Wiara i wina” i „Gwiezdny czas”. W 1998 odznaczony Orderem Orła Białego.

Edward Lipiński (1888–1986), wybitny ekonomista, członek Polskiej Akademii Nauk. Od 1906 roku związany z ruchem socjalistycznym (m.in. członek PPS-Lewica), do 1976 członek PZPR. W okresie okupacji kieruje podziemną pracą Szkoły Głównej Handlowej. W latach 50. zawieszony w funkcji dziekana Wydziału Nauk Ekonomicznych UW za krytykę stalinowskich metod zarządzania gospodarką. Członek Klubu Krzywego Koła, a także loży masońskiej „Kopernik”. Sygnatariusz wielu listów protestacyjnych. Większość zebrań KOR odbywa się w jego mieszkaniu. Na I zjeździe „Solidarności” odczytuje oświadczenie KSS „KOR” z 23 września 1981, zawiadamiające o jego rozwiązaniu.

Jan Józef Lipski (1926–1991), historyk i krytyk literatury. Żołnierz AK i uczestnik Powstania Warszawskiego, odznaczony Krzyżem Walecznych. Współpracownik, a potem kierownik działu kultury tygodnika „Po prostu”. Prezes Klubu Krzywego Koła, członek loży masońskiej „Kopernik”. Współorganizator „Listu 34” i wielu innych listów protestacyjnych. Skarbnik Funduszu Samoobrony Społecznej KOR. Członek zarządu Regionu Mazowsze NSZZ „S”, do marca 1982 pracownik naukowy Instytutu Badań Literackich PAN, usunięty za udział w strajku „Ursusa” po wprowadzeniu stanu wojennego. W stanie wojennym oskarżony wraz z Michnikiem, Kuroniem, Romaszewskim i Wujcem o próbę obalenia przemocą ustroju PRL (tzw. proces KOR) – żeby stanąć przed sądem, z własnej woli przerywa leczenie w Wlk. Brytanii. Autor wydanej przez „Aneks” w 1983 książki o KOR. Senator RP I kadencji, współzałożyciel reaktywowanej PPS.

Antoni Macierewicz (ur. 1948), historyk. Wyrzucony z liceum za odmowę potępienia na szkolnym apelu „Orędzia biskupów polskich do niemieckich”. Działacz harcerski, komendant I Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Traugutta (tzw. „Czarna Jedynka”). Uczestnik ruchu studenckiego w Marcu ’68. Autor „Apelu do społeczeństwa i władz PRL” z 23 września 1976. Od 1977 redaktor niezależnego miesięcznika „Głos”. Doradca „Solidarności”, w stanie wojennym ucieka z więzienia i ukrywa się do 1984. Od 1989 działacz ZChN, później związany m.in. z ROP, Ruchem Katolicko-Narodowym i Ligą Polskich Rodzin. Poseł na Sejm, minister spraw wewnętrznych w rządzie Jana Olszewskiego.

Piotr Naimski (ur. 1951), biochemik, od czasów działalności w harcerstwie współpracownik Macierewicza. Po stanie wojennym na emigracji w USA – współtworzy tam Komitet Pomocy „Solidarności”. W III RP członek ZChN, ROP, a następnie Ruchu Katolicko-Narodowego, jeden z założycieli Klubu Atlantyckiego, poseł, szef UOP w rządzie Olszewskiego, doradca premiera Jerzego Buzka ds. bezpieczeństwa narodowego, kieruje Zakładem Stosunków Międzynarodowych Wyższej Szkoły Biznesu w Nowym Sączu.

Antoni Pajdak (1894–1988), adwokat i doktor praw. Od 1912 należy do Związku Walki Czynnej, później legionista i członek POW. Działacz PPS, obrońca w procesach socjalistów i komunistów w okresie międzywojennym. Od 1943 drugi zastępca delegata Rządu RP na Kraj, w latach 1944-45 członek czteroosobowej Krajowej Rady Ministrów. Jako jeden z szesnastu przywódców Polski Podziemnej aresztowany przez NKWD, przewieziony do Moskwy i skazany na 5 lat więzienia. Do kraju wraca dopiero w 1955, w latach 1956-68 pracuje jako radca prawny w Instytucie Wydawniczym PAX. Wraz z innym seniorem KOR Wacławem Zawadzkim jeździ jako obserwator na rozprawy do Radomia. W marcu 1981 dotkliwie pobity przez „nieznanych sprawców”. W grudniu 1986 apeluje do Michaiła Gorbaczowa o sprowadzenie z ZSRR prochów skazanych w „Procesie szesnastu”.

Józef Rybicki (1901–1986), filolog klasyczny i nauczyciel. Żołnierz AK, od 1944 komendant Kedywu w okręgu warszawskim. Uczestnik Powstania Warszawskiego, kawaler Krzyża Srebrnego Virtuti Militari. Członek Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”, w 1947 skazany na 10 lat więzienia w procesie Zarządu WiN – wychodzi na wolność w 1954 r. Czołowa postać środowiska b. żołnierzy AK. Działacz antyalkoholowy.

Aniela Steinsbergowa (1886–1988), prawnik, adwokat w wielu procesach politycznych i – po 1956 – rehabilitacyjnych (w 1968 pozbawiona prawa wykonywania zawodu), działaczka PPS. W czasie II wojny światowej pracuje w Radzie Pomocy Żydom „Żegota”. W latach 1948-55 należy do PZPR. Członek Klubu Krzywego Koła, sygnatariuszka wielu listów protestacyjnych. W jej mieszkaniu rodzi się pomysł „kampanii konstytucyjnej” (1975). Autorka wydanych przez Instytut Literacki wspomnień „Widziane z ławy obrończej”.

Adam Szczypiorski (1895–1979), historyk, profesor Instytutu Historii Materialnej PAN, specjalista w dziedzinie demografii historycznej. Od 1913 członek PPS, w latach 1928–1930 poseł na Sejm. Później sekretarz generalny Centralnego Komitetu Robotniczego i działacz związkowy. Więzień obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen, w latach 1945–1955 na emigracji w Szwajcarii (organizator polskiego szkolnictwa).

Ks. Jan Zieja (1897–1991), kapelan wojskowy podczas wojny bolszewickiej, kampanii wrześniowej i Powstania Warszawskiego, naczelny kapelan Szarych Szeregów, współpracownik Rady Pomocy Żydom „Żegota”. Kawaler Krzyża Srebrnego Virtuti Militari. Związany z Zakładem dla Ociemniałych prowadzonym przez siostry franciszkanki w Laskach. Działacz ruchu młodzieży wiejskiej „Wici”. Gorący wyznawca ewangelicznego ubóstwa, orędownik ekumenizmu, radykalny pacyfista. Uznanie środowisk opozycyjnych zdobywa, wygłaszając w 1974 kazanie z okazji rocznicy wkroczenia wojsk sowieckich do Polski, w którym modli się o wolność dla Litwinów, Białorusinów i Ukraińców. W KOR-ze przewodniczy Radzie Funduszu Samoobrony Społecznej. Na skutek nieporozumienia jest także sygnatariuszem „Apelu do społeczeństwa”, który informuje o powstaniu Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela (ROPCiO).

Wojciech Ziembiński (1925–2001), redaktor techniczny i autor wielu prac z dziedziny grafiki użytkowej. W czasie wojny więzień hitlerowskich obozów pracy. W 1953 usunięty z pracy w wydawnictwie Czytelnik za odmowę uczczenia śmierci Stalina. Po październiku ’56 działacz KIK i Klubu Krzywego Koła. Inicjator wielu obchodów rocznic niepodległościowych i nabożeństw patriotycznych. Jako rzecznik orientacji prawicowo-niepodległościowej szybko zaczyna dystansować się od działań KOR-u. Wraz z Andrzejem Czumą i Leszkiem Moczulskim współtworzy ROPCiO. Redaguje niezależne pismo „Opinia”. Sprzeciwia się porozumieniom Okrągłego Stołu, w III RP należy do ROP. Jest jednym z inicjatorów postawienia w Warszawie pomnika Pomordowanych na Wschodzie.

Inni członkowie KOR

Konrad Bieliński (ur. 1949), matematyk. Należy do drużyny harcerskiej walterowców. W 1973 lider protestu studenckiego na UW przeciwko odgórnemu zjednoczeniu organizacji studenckich, oznaczającemu de facto likwidację Zrzeszenia Studentów Polskich. Jeden z głównych organizatorów Niezależnej Oficyny Wydawniczej NOW-a, a w latach 80. także podziemnego wydawnictwa Most. W sierpniu 1980 uczestnik strajku w Stoczni Gdańskiej, redaguje Strajkowy Biuletyn Informacyjny „Solidarność”. Członek władz podziemnej „Solidarności” Regionu Mazowsze, redaktor kwartalnika „Krytyka”. W latach 90. pisze programy komputerowe dla amerykańskiej firmy software’owej.

Seweryn Blumsztajn (ur. 1946), socjolog, absolwent KUL. Od 1956 należy do drużyny harcerskiej walterowców. W 1965 aresztowany za kolportaż „Listu otwartego do członków PZPR” Kuronia i Modzelewskiego. W 1968 jeden z głównych organizatorów wiecu na UW zorganizowanego w obronie relegowanych z uczelni Adama Michnika i Henryka Szlajfera. Skazany na dwa lata więzienia, wychodzi na wolność w lipcu 1969. Redaktor naczelny „Biuletynu Informacyjnego”. Współtwórca Agencji Informacyjnej Solidarności. W październiku 1981 wyjeżdża do Francji na zaproszenie związków zawodowych. Przez następne lata mobilizuje opinię publiczną Zachodu, organizując pomoc polityczną i materialną dla Polski. W lutym 1985 usiłuje wrócić do kraju; zawrócony z lotniska Okęcie, gdzie zostaje mu odebrany i anulowany paszport – ostatecznie wraca w 1989 i podejmuje pracę w „Gazecie Wyborczej”. Obecnie członek kierownictwa wydającej „Gazetę” spółki „Agora”.

Bogdan Borusewicz (ur. 1949), historyk. Jako licealista ma proces za organizowanie protestu w Marcu ’68. Początkowo związany ideowo z gdańskim Duszpasterstwem Akademickim, w którym działa między innymi Aleksander Hall i inni późniejsi twórcy Ruchu Młodej Polski – w przeciwieństwie do nich wybiera KOR. Współzałożyciel NOW-ej, redaktor „Robotnika” i „Robotnika Wybrzeża”. W 1978 współtworzy Komitet Założycielski Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża (wśród członków są m.in. Andrzej Gwiazda, Lech Wałęsa, Anna Walentynowicz i przyszła żona Borusewicza – Alina Pieńkowska). Działacz władz jawnej i podziemnej „Solidarności”. Od 1991 poseł – początkowo z listy „Solidarności”, następnie UD i UW. W latach 1997–2000 wiceminister w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji.

Andrzej Celiński (ur. 1950), socjolog. Uczestnik ruchu studenckiego w 1968 roku, harcerz „Czarnej Jedynki”. Odgrywa zasadniczą rolę w tworzeniu ruchu samokształceniowego wśród studentów Uniwersytetu Warszawskiego, który staje się początkiem „Uniwersytetu Latającego”, a następnie Towarzystwa Kursów Naukowych. W czasach „Solidarności” bliski współpracownik Lecha Wałęsy i sekretarz Komisji Krajowej. Po 1989 parlamentarzysta OKP, UD i UW. Występuje z Unii Wolności, przechodząc do SLD, gdzie jest wiceprzewodniczącym partii.

Mirosław Chojecki (ur. 1949), chemik, pracownik Instytutu Badań Jądrowych. W marcu 1968 uczestnik strajku studentów na Politechnice Warszawskiej, w czerwcu 1976 jeden z pierwszych uczestników akcji pomocy represjonowanym robotnikom Ursusa i Radomia. Organizator niezależnej działalności wydawniczej, odpowiada za powielanie „Komunikatu” i „Biuletynu Informacyjnego” KOR. We wrześniu 1977 tworzy Niezależną Oficynę Wydawniczą, największe wydawnictwo działające poza cenzurą. Wielokrotnie zatrzymywany i rewidowany, w styczniu 1977 zostaje mu zabrana… przyprawa curry („Chojecki grozi użyciem środków toksycznych mogących pociągnąć skutki tragiczne dla całej rodziny”). W październiku 1981 wyjeżdża za granicę, na emigracji wydaje m.in. pismo „Kontakt” i produkuje filmy poświęcone najnowszej historii Polski. Wraca w 1990, jest m.in. doradcą ministra kultury.

Jerzy Ficowski (ur. 1924), żołnierz AK, uczestnik Powstania Warszawskiego. Pisarz, badacz folkloru i tłumacz poezji cygańskiej, żydowskiej i rumuńskiej, badacz biografii i twórczości Brunona Schulza. Członek redakcji „Zapisu”. W lutym 1968 wraz S. Pollakiem i A. Słuckim składa wniosek o zwołanie nadzwyczajnego zebrania Oddziału Warszawskiego ZLP, na którym potępiona zostaje polityka kulturalna władz.

Stefan Kaczorowski (1899–1988), adwokat. W latach 1931-34 sekretarz generalny Chrześcijańskiej Demokracji, uczestnik Powstania Warszawskiego i delegat okręgowy Delegatury Rządu RP na Kraj w województwie łódzkim, należy do rozbitego po wojnie chadeckiego Stronnictwa Pracy. W latach 1945-57 na emigracji, po powrocie m.in. obrońca w procesach politycznych. Po kilkumiesięcznym członkostwie w KOR-ze, w styczniu 1977 przystępuje do ROPCiO.

Ks. Zbigniew Kamiński (1900–1991). Uczestnik wojny bolszewickiej i Powstania Warszawskiego, kapelan AK. Przed wojną działacz młodzieżowej organizacji „Iuventus Christiana”, po 1945 r. wieloletni duszpasterz akademicki. Jest rektorem kościoła św. Anny w Warszawie i proboszczem parafii w Milanówku. Do KOR-u zaproszony przez Józefa Rybickiego, nie uczestniczy w bieżących pracach Komitetu.

Wiesław Piotr Kęcik (ur. 1946), filolog klasyczny. W 1970 członek tajnej organizacji antykomunistycznej Ruch. Za zamiar podpalenia Muzeum Lenina w Poroninie skazany na 3,5 roku więzienia, wychodzi na wolność w 1973. Współorganizator Studenckiego Komitetu Solidarności we Wrocławiu. Od 1978 włącza się w organizację niezależnego ruchu chłopskiego, redaguje niezależne pismo „Placówka” i tworzy Uniwersytet Ludowy w Zbroszy Dużej. Współtwórca NSZZ „S” RI. W latach 1985-91 w Szwecji. Po powrocie prowadzi ośrodek pojednania polsko-ukraińskiego w Jarosławiu i pracuje jako katecheta.

Jan Kielanowski (ur. 1910–1989), zoolog i zootechnik, członek PAN. Sygnatariusz wielu listów protestacyjnych, współzałożyciel Towarzystwa Kursów Naukowych. Członek loży masońskiej „Kopernik”. Nie przyjmuje propozycji prezydenta RP na uchodźstwie Edwarda Raczyńskiego, który widzi w nim swego następcę.

Leszek Kołakowski (ur. 1927), filozof. Początkowo członek PPR i PZPR, namiętny propagator filozofii marksistowsko-leninowskiej, później jeden z najbardziej przenikliwych krytyków marksizmu (w latach 1976-79 publikuje w Paryżu trzy tomy „Głównych nurtów marksizmu”). Usunięty z PZPR za wykład wygłoszony na zebraniu ZMS Wydziału Historycznego UW (październik 1966), w którym krytykuje odejście od idei Października. W Marcu ’68 usunięty z uczelni, emigruje. Wykłada m.in. w Kanadzie i USA, od 1970 profesor Oksfordu. Publikuje w paryskiej „Kulturze” i londyńskim „Aneksie”. Po Czerwcu ’76 kieruje pracami międzynarodowego komitetu pomocy robotnikom Appeal for Polish Workers. W r. 1997 otrzymuje Order Orła Białego.

Anka Kowalska (ur. 1932), poetka i prozaiczka, autorka m.in. powieści „Pestka” i opublikowanych w drugim obiegu „Wierszy z obozu internowanych”. Studiuje polonistykę na KUL. W latach 1960-68 należy do PAX-u. Występuje, protestując przeciwko stanowisku stowarzyszenia wobec wydarzeń marcowych. W Komitecie prowadzi kartotekę radomską, redaguje Komunikat i pozostałe dokumenty KOR (nieformalny sekretarz Komisji Redakcyjnej). Jej dziełem jest w dużej mierze tzw. korkowiec – suchy i precyzyjny, z niewielkim zasobem słów, język dokumentów KOR. Prowadzi także bank informacji o represjach. Działa w „Solidarności”. Zwolniona z internowania, dzięki organizacji Lekarze Świata wyjeżdża na leczenie do Francji, skąd wraca w 1983.

Jan Lityński (ur. 1946), informatyk. W roku 1968 jeden z głównych oskarżonych w procesach marcowych – skazany na 2,5 roku więzienia. Współorganizator akcji radomskiej, współredaktor „Biuletynu Informacyjnego”, „Robotnika” i „Krytyki”. Doradca „Solidarności” w Wałbrzychu. Od 1989 poseł, działacz UD i UW.

Adam Michnik (ur. 1946), historyk, publicysta. W wieku 11 lat wstępuje do „walterowców”, w szkole średniej zakłada Klub Poszukiwaczy Sprzeczności, wkrótce rozwiązany przez władze. Uczestniczy także w spotkaniach Klubu Krzywego Koła. Za kolportaż „Listu Otwartego…” Kuronia i Modzelewskiego trafia na 2 miesiące do aresztu. Wyrzucony ze studiów na UW, zwołany w jego obronie wiec daje początek Wydarzeniom Marcowym. Skazany na 3 lata więzienia (w sumie w więzieniach PRL spędza 6 lat – w celi powstaje większość jego artykułów i książek). Po wyjściu pracuje jako spawacz w Zakładach im. Róży Luskemburg, później jest sekretarzem Antoniego Słonimskiego. W 1976 podróżuje po Europie Zachodniej, zdobywając polityczne wsparcie dla polskiej opozycji. W 1977 publikuje książkę „Kościół, lewica, dialog”, analizując wzajemne uprzedzenia niekomunistycznej lewicy i ludzi Kościoła, wzywając obie strony do utworzenia antytotalitarnego sojuszu (wydaje także „Z dziejów honoru w Polsce”, „Szanse polskiej demokracji”, „Takie czasy. Rzecz o kompromisie” oraz „Polskie pytania”). Jeden z najgwałtowniej atakowanych przez komunistyczną propagandę doradców „Solidarności” i Lecha Wałęsy. W kwietniu 1984, w słynnym liście do gen. Kiszczaka, odrzuca ofertę uwolnienia w zamian za wyrzeczenie się działalności politycznej lub emigrację. Po 1989 poseł OKP, jeden z autorów koncepcji powołania rządu z solidarnościowym premierem na czele. Od maja 1989 – redaktor naczelny „Gazety Wyborczej”.

Halina Mikołajska (1925–1989), wybitna aktorka, wykładowca warszawskiej PWST. Jan Józef Lipski twierdzi, że przez przypadek nie znalazła się wśród założycieli KOR-u: „w pośpiechu i co tu ukrywać – bałaganie towarzyszącym zakładaniu KOR-u, spóźniono się o parę dni z dotarciem do niej”. Za działalność opozycyjną w latach 1976-80 i po stanie wojennym objęta zakazem grania na scenach teatrów państwowych oraz w telewizji; występuje w salach kościelnych i muzealnych (monodramy, recytacje).

Ewa Milewicz (ur. 1948), prawnik i dziennikarz. Po przebytym w dzieciństwie polio do dziś porusza się o kulach i na wózku. Należy do drużyny walterowców. W czasach KOR współpracuje z NOW-ą jako kierowca i kolporter. W jej mieszkaniu funkcjonuje sklepik z wydawnictwami podziemnymi i telefon, na który dzwonią osoby represjonowane. W sierpniu 1980 przebywa w Stoczni Gdańskiej, publikując w dzienniku strajkowym. W stanie wojennym i latach 80. autorka prasy podziemnej („Niezależność”, „Dokumenty i informacje”). Obecnie dziennikarka „Gazety Wyborczej”.

Emil Morgiewicz (ur. 1940), prawnik i dziennikarz. Od 1966 członek tajnej organizacji „Ruch”. Aresztowany w przeddzień planowanego podpalenia Muzeum Lenina w Poroninie (sam był przeciw tej akcji), skazany na 4 lata więzienia. Po wyjściu na wolność pisze krytyczny raport o sytuacji w polskim więziennictwie, wysłany do Amnesty International. W 1975 wstępuje do AI. Jako członek KOR bierze udział w rozmowach na temat powołania komitetu reprezentującego wszystkie stronnictwa opozycyjne. Po tym, jak Leszek Moczulski podejmuje decyzję o powołaniu ROPCiO bez udziału przedstawicieli KOR, nie podpisuje deklaracji założycielskiej. Do ROPCiO wstępuje kilka miesięcy później, gdy KOR przekształca się w Komitet Samoobrony Społecznej „KOR”. W latach 1982-90 na emigracji, przez pewien czas związany m.in. z prowadzoną przez ks. Blachnickiego Chrześcijańską Służbą Wyzwolenia Narodów.

Jerzy Nowacki (ur. 1952), polonista. Członek Studenckiego Komitetu Solidarności w Poznaniu. W okresie studiów aktor Teatru Ósmego Dnia. Z przyczyn osobistych występuje z KSS „KOR” we wrześniu 1980. W stanie wojennym drukarz i kolporter prasy podziemnej. W latach 1987-90 we Francji, redaktor „Kontaktu”. Po powrocie pracuje w Oddziale Poznańskim TVP.

Wojciech Onyszkiewicz (ur. 1948), historyk i działacz harcerski, związany z „Czarną Jedynką”. Organizuje ursuską ekipę KOR-u. Redaktor „Robotnika”, współtwórca „Solidarności” w Lublinie. Po 1989 działacz organizacji pozarządowych: wiceprezes Fundacji SOS, twórca i prezes Banku Żywności. Obecnie kieruje stowarzyszeniem „Dzielimy się tym, co mamy”, zajmującym się współpracą między społecznościami miasta i wsi.

Zbigniew Romaszewski (ur. 1940), fizyk. Współorganizator, a następnie kierownik akcji radomskiej. Wraz z żoną Zofią stoi na czele Biura Interwencyjnego KOR. W styczniu 1979 spotyka się w Moskwie z Andriejem Sacharowem i jego współpracownikami z Komitetu Obrony Praw Człowieka. Na przełomie 1979/80 organizuje Komisję Helsińską, nadzorującą wprowadzanie w życie postanowień KBWE. Pod jego redakcją komisja publikuje Raport Madrycki, omawiający stan przestrzegania praw człowieka w PRL. Kieruje Komisją Interwencji i Praworządności NSZZ „Solidarność”, członek Komisji Krajowej. Współorganizuje podziemne Radio „Solidarność”. Więziony od 1982 do 1984. Organizator Międzynarodowych Konferencji Praw Człowieka w Krakowie (1988) i w Leningradzie (1990). Od 1989 senator RP, przewodniczący Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Członek ROP.

Józef Śreniowski (ur. 1947), socjolog i etnograf. Usunięty ze studiów za organizowanie strajku studenckiego na Uniwersytecie Łódzkim w Marcu ’68. Członek redakcji „Robotnika”, współautor (z Janem Lityńskim) „Karty Praw Robotniczych”, opublikowanej w lipcu 1979. W stanie wojennym ucieka z więzienia w Łowiczu i ukrywa się przez ponad dwa lata. Aresztowany i więziony do r. 1986, podejmuje wielodniowe głodówki. Po wyjściu pracuje jako cieśla i rolnik, w latach 90. – prywatny przedsiębiorca, obecnie bezrobotny.

Maria Wosiek (ur. 1935). Teatrolog. Działaczka Klubu Inteligencji Katolickiej, jedna z głównych organizatorek Sekcji Kultury KIK. Przez kilkanaście lat wykłada na KUL historię teatru. Po r. 1989 kończy z aktywnością polityczną; obecnie pracuje w „Słowniku biograficznym Teatru Polskiego” w Instytucie Sztuki PAN.

Henryk Wujec (ur. 1941), fizyk. Działacz Klubu Inteligencji Katolickiej. W Marcu ’68 uczestniczy w strajku studenckim na UW. Jeden z głównych organizatorów akcji pomocy represjonowanym robotnikom w Ursusie. Dwukrotnie zwalniany z pracy, poważnie pobity przez bojówkarzy SZSP podczas wykładu organizowanego w ramach TKN w mieszkaniu Jacka Kuronia. Redaktor „Robotnika”. Członek Komisji Krajowej „Solidarności”, później m.in. sekretarz podziemnej Krajowej Komisji Wykonawczej. Sekretarz Komitetu Obywatelskiego przy Przewodniczącym NSZZ „S” – jego odwołanie daje początek „wojnie na górze”. Od r. 1989 poseł, działacz UD i UW, w latach 1999-2000 wiceminister rolnictwa.

Wacław Zawadzki (1900–1978), edytor i bibliofil. Działacz Polskiej Partii Socjalistycznej do 1948, kiedy sprzeciwia się zjednoczeniu z komunistami, zostaje wyrzucony z partii. W Październiku ’56, wierząc w możliwość odnowy, wstępuje do PZPR. Składa legitymację po usunięciu z partii Leszka Kołakowskiego. Sygnatariusz wielu listów protestacyjnych, redaktor Biblioteki Pamiętników Polskich i Obcych w PIW-ie, członek ZLP i PEN-Clubu.