Sąd Najwyższy

Na wstępie proponuje krótki powrót do przeszłości i do głośnego spotkania Mateusza Morawieckiego z Małgorzatą Gerdorf. Głośnego, bo się wydało to, co zostało powiedziane po cichu. Przedmiot rozmowy Morawieckiego z Gersdorf dotyczył dobrze znanych kwestii, które doczekały się nowej nazwy „warunki brzegowe”. Premier RP zaproponował Gersdorf pozostanie na urzędzie I Prezesa Sądu Najwyższego, ale pod warunkiem, że się podda procedurze KRS i złoży wniosek o przedłużenie kadencji. Takie same warunki miały obejmować sędziów po 65 roku życia. Odpowiedź Gersdorf poznaliśmy na konferencji prasowej, a jej sedno to odrzucenie wszystkich propozycji i pozostawienie na stołkach sędziów z mocy konstytucji.

Mechanizmy przecieków „tajnych rozmów” do prasy, znane są każdemu uważnemu obserwatorowi polskiej sceny politycznej i tu nie trzeba być dziennikarzem. Oczywiście ludzie mediów znają kuchnię podobnych zabiegów, ale w tej kuchni nie ma żadnych tajemnic – poznałem to miejsce. Jest dokładnie tak, jak ludzie mówią i piszą, zgłasza się jakiś współpracownik wyższej szyszki i w zależności od stopnia zażyłości z dziennikarzem albo zleca robotę wprost albo uprzejmie prosi, żeby dla dobra Ojczyzny uratować ten, czy tamten projekt.

Grę psychologiczną trzeba umieć prowadzić i kto jak kto, ale złogi PRL mają te umiejętność we krwi. Sławomir Cenckiewicz właśnie wyłowił szóstego esbeka w warszawskim ratuszu, a sędzia Iwulski i jego żona z SB, to nie jest jakieś tam: „wszędzie zdarza się czarna owca”, ale klucz doboru tej kadry. Zawsze powtarzam i powtarzać będę, że w polskim „sądownictwie” im wyżej tym gorzej. Jeśli chcesz się pobawić w poszukiwania uczciwych sędziów, to wybierz się do sądu rejonowego, w okręgowym to robota dla najlepszych, w apelacji raczej nie ma czego szukać, a w najwyższym orka na ugorze.