Junker – Breżniew Unii Europejskiej, może obślinić Tuska, ale nie Polskę

Najgorszy sort chwycił się najnowszej iluzji. Zwolniono blokadę i ruszyła maszyna losująca sondaże. Trzy kolejne pokazują, że „PiS się kończy”, ale nie zrobiło to większego wrażenia, więc dorzucono trzeci. Oto „europejski” Donald Tusk z poziomu 16% poparcia wystrzelił na 50,1% i wygrywa z Prezydentem Andrzejem Dudą. Pośmiałabym się z tego dłużej, ale czas goni, za chwilę umówiona pora publikacji felietonu, potem mecz z Czarnogórą. Z podanych przyczyn pośmieję się krótko i dodam poważnie, że takie cyrki się urządza w ramach „Polexit”. Proszę się nie oswajać z tym makaronizmem i neologizmem jednocześnie, bo to szybciej umrze niż się narodziło, niemniej czymś lukę po Rzeplińskim trzeba było wypełnić. Mamy być europejscy, a jak się wyraziła jedna ze śpiewaczek „Ody do radości” najpierw trzeba być człowiekiem, potem Europejczykiem i dopiero na końcu Polakiem.

Zaproponowana kolejność i hierarchia wartości jest tak naprawdę ocenzurowana i ta nieszczęśnica wraz z całą zgrają zakompleksionych prowincjuszy, postawiłaby Europejczyka przed człowiekiem, tak im tęskno do klepania po plecach i selfie z wujkami z Zachodu. Jest to niestety pewna polska przypadłość i jak nienawidzę gadania o „cechach narodowych” to niestety zjawisko występuje masowo, a więc narodowo. Ciągle gdzieś z tyłu głowy obrazki sprzed 200 i 80 lat. Moskiewskie złote kopuły, pruskie maszyny i austriackie salony naprzeciw naszej chaty strzechą krytej. Potem berlińskie witryny i nasze sklepy Społem. Takie upodlenie narodu przez obcych, w tym PRL, który polski nigdy nie był, nie jest przypadkiem, ale planowaną polityką zaborców, którą powielili bolszewicy. Z jednej strony wytrzebić albo kupić elity, z drugiej naród doprowadzić do zakutanych bab walczących o kawałek ochłapu i tak przez kilkaset lat.

Zapadło w pamięci i niestety pozostało w mentalności, Bogu dziękować nie wszystkich Polaków, jedna połowa, lekko licząc, zdecydowanie podlega takim mechanizmom. Jest to główny powód, dla którego „prosty polski lud” straszy się wyjściem z Europy, co już samo w sobie jest idiotyzmem. Mądrzy Polacy nieustannie pytają, a gdzie niby jest Polska, jeśli nie w Europie? Jak można wejść tam, gdzie się od zarania stoi? Nic to nie pomaga, siła upokorzenia, przełożona na bezmyślną uległość wobec „kolorowej” Europy, jest większa od zdrowego rozsądku. Wiedzą o tym inżynierowie społeczni i dlatego z taką maniakalną konsekwencją powtarzają, że znów zostaniemy sami, jeśli nie będziemy się kłaniać nowej sile przewodniej, nowemu internacjonalizmowi. Pytanie tylko, jaki on nowy, bo gdzie ucha i oka nie przyłożysz widać i słychać to samo, chociaż nikt o tej patologii nie chce słowem pisnąć, ani nawet palcem pokazać.

Na załączonej fotografii widzimy obraz i podobieństwo polskiej, ślepej tęsknoty za bogatymi zagranicznymi wujkami i ich „światowością”. Proszę się przyjrzeć temu jegomościowi, który zgubiłby się w Państwowym Ośrodku Maszynowym, gdyby go odziać w drelich i postawić przy tokarce. Niestety ubrano go w garnitur i tak stał się Breżniewem Unii Europejskiej, co nie jest żadną metaforą, ale po prostu nowym wcieleniem. Kulisy, aż huczą, że mamy do czynienia z wiecznie pijanym błaznem, który biega po salonach, chucha w twarz, obślinia i oklepuje napotkanych gości. Inny radziecki przywódca, Borys Jelcyn, miał bardzo podobne zwyczaje, swego czasu zapruty jak niedźwiedź, w czasie wizyty w Niemczech, dyrygował orkiestrą dętą. Wtedy też Europa siedziała cicho i w mediach przedstawiano rosyjskiego męża stanu.

O ile Breżniew właściwy i Jelcyn mieli za sobą potężny kraj, o tyle Junker nie ma nic, jest byłym politykiem malutkiego Luxemburga i dokładnie taki właśnie ma być. Jak spojrzymy na tych, którzy rzekomo coś w Unii znaczą, to zobaczymy samych błaznów, pod każdym względem. Takim był Szulz, Van Rompuy i takim jest Tusk. Działa tu prosta zasada, takie kraje jak Polska moją oddawać hołd takim krajom, jak Niemcy, czy Francja i im marniejszego Breżniewa się do odbierania hołdów wyznaczy, tym większe upokorzenie. Przechodząc do puenty, warto sobie odpowiedzieć na jeszcze jedno pytanie. Ile razy Tusk musiał ścierać ślinę z ust i nastawiać dupy, w którą był kopany, między innymi przez Junkera, żeby zaliczyć drugą kadencję? Zapewniam, że to nie było 27 do 1. Ten rząd ma u mnie dotąd kredyt zaufania, dopóki nie pozwoli, aby Polska był obśliniana przez europejskich Breżniewów.