POWSTANIE WARSZAWSKIE – GENEZA I KONSEKWENCJE

@Ijon Tichy
Rocznice typu ‘PW” nadchodzą jak pory roku. Tak je rozumię, nie ma sensu na nie psioczyć, dąsać się tylko uczestniczyć na ile pozwala nam wewnętrzny głód. Ci co poznali dobre jedzenie wiedzą co to głód.

Epizod z szarżą ułańską na czołgi wymyslił złotousty dr. kuternoga, którego rówiesnicy w szkole wołali “Rabee”. Pozdrawiam.
Jacek.

@Ijon Tichy
Rocznice typu ‘PW” nadchodzą jak pory roku. Tak je rozumię, nie ma sensu na nie psioczyć, dąsać się tylko uczestniczyć na ile pozwala nam wewnętrzny głód. Ci co poznali dobre jedzenie wiedzą co to głód.

Epizod z szarżą ułańską na czołgi wymyslił złotousty dr. kuternoga, którego rówiesnicy w szkole wołali “Rabee”. Pozdrawiam.
Jacek.

@Ijon Tichy
Rocznice typu ‘PW” nadchodzą jak pory roku. Tak je rozumię, nie ma sensu na nie psioczyć, dąsać się tylko uczestniczyć na ile pozwala nam wewnętrzny głód. Ci co poznali dobre jedzenie wiedzą co to głód.

Epizod z szarżą ułańską na czołgi wymyslił złotousty dr. kuternoga, którego rówiesnicy w szkole wołali “Rabee”. Pozdrawiam.
Jacek.

cytat z “klasyka” – aż tak wiele się zmieniło przez 2 lata ?
“W dniu niosącym ze sobą smutne, rocznicowe skojarzenia właściwie nie miałbym nic do dodania, musiałbym powtórzyć to co od lat na temat zbrodni zwanej powstaniem sądzę, ale w tym roku sam się przeraziłem własną refleksją. Nie interesuje mnie już, co zawsze przy tej okazji jest szeroko rozdrapywane: kto jest Polakiem, kto jest godnym żeby czcić, kto jest bydłem, komu wolno wyć wśród krzyży? Interesuje mnie coś niebywale ważnego do czego tak często odnoszą się włodarze. Budujemy przyszłość dla naszych dzieci, ulubione zawołanie: polityczne, narodowe, społeczne. Wszystkie ucywilizowane narody starają się „zawoływać” jak najczęściej i odrzucać model funkcjonowania państwa zawarty w cynicznym stwierdzeniu: „po nas choćby potop”.

Narody starają się tak gospodarować swoimi zasobami, przede wszystkim ludzkimi, co brzmi fatalnie, niemniej jest dość powszechnie stosowane, aby przyszłym pokoleniom żyło się lepiej. W skład narodu wchodzą, równie brzydko zwane, komórki społeczne. W komórkach z kolei znajdziemy rodziców i dzieci, w polskich komórkach bardzo często również babcie i dziadków. Jeśli istnieje coś takiego jak typowa polska rodzina, to czuję się jej przedstawicielem, wielopokoleniowo się wychowywałem i rozmaite wspomnienia mam z dzieciństwa, często nędzne, ale jedno pozytywne utkwiło mi w pamięci szczególnie.

Troska o mnie, troska o dziecko. Nie wyobrażam sobie takiej sytuacji, w której rodzice lub dziadkowie naraziliby mnie na jakiekolwiek niebezpieczeństwo, ponieważ niczego takiego i nigdy nie doświadczyłem. Wszędzie tam gdzie można sobie było wyrządzić krzywdę rodzice i dziadkowie szli sami i brali ryzyko na siebie. Klasycznie byłem chroniony, przestrogi i zakazy, zakaz biegania po ulicy, „dotykanie się do gazu (kuchenki)”, zakaz bawienia się nożem i oczywiście zapałkami. Zapewne nie da się porównać czasu pokoju z czasem wojny, pono w czas wojenny szybciej się dojrzewa. Nie wiem ilu rodziców w czasie wojny pozwala dzieciom „dotykać się do gazu” i bawić nożem, przypuszczam jedynie, że ci co nie pozwalali w pokoju, tym bardziej na czas wojny nie zmieniali zdania. Zapewne dzieci są bardziej dojrzałe, ponieważ widzą realne zagrożenia, jednak ten argument to dla mnie za mało, aby usprawiedliwić używanie dzieci do działań wojennych.

„Używanie” jest słowem jak najbardziej właściwym, ponieważ to było używanie dzieci, używanie i wykorzystywanie. Używanie dzieci do walki, nie jest cechą narodów ucywilizowanych, tak postępowały ludy prymitywne i narody opanowane totalitarnymi ideologiami. Do dziś tak postępują ludy afrykańskie i azjatyckie, głównie te, które walczą o komunizm, albo juntę. Nie jestem historykiem, tym bardziej nie badałem ile i jakie armie wysłały na front dzieci, jednak gdy spytać zwykłego zjadacza chleba o znane mu przypadki z historii II Wojny Światowej z pewnością wymieni tylko dwa wielkie akty barbarzyństwa. Jeden to oczywiście słynne Hitlerjugend wykorzystywane na olbrzymią skalę pod koniec działań wojennych, drugie to Warszawskie Dzieci.

Wyobrażam już sobie patriotyczne uniesienia i sterty epitetów jakie zaraz spadną, przecież porównać Hitlerjugend z Warszawskimi Dziećmi może tylko cyniczny idiota. Być może, uprę się jednak przy tej analogii historycznie uzasadnionej i uargumentuję ją na chłodno. Zacznę od wskazania różnicy, gdyż ta jest oczywista. Warszawskie Dzieci i ich „dowódcy” nie mieli szeroko zakrojonych planów w skład, których wchodziło zdobywanie przestrzeni życiowej i eksterminacja innych narodów, polskie dzieci zostały wykorzystane do obrony własnej ojczyzny, nie do agresji na inne narody. Bardzo istotna różnica, ale jedyna istotna i żadne rozgrzeszenie, przeciwnie grzech śmiertelny. Jedyną istotną różnicą między Hitlerjugend i Warszawskimi Dziećmi były motywacje ich rodziców, opiekunów, wychowawców i wszystkich warto wziąć w cudzysłów, jednak dalej stosunek do dzieci po obu stronach jest ten sam i mogę go z pełną odpowiedzialnością nazwać barbarzyńskim. Hitler i jego propagandziści indoktrynowali dzieci i wkładali im granaty w dłonie, aby zabijały dla wielkich Niemiec, takie było pojmowanie patriotyzmu. Rodzicom wmawiano, że to najwyższy poziomom patriotyzmu, oddać dziecko dla III Rzeszy. W polskiej świadomości Hitlerjugend ma takie samo brzmienie jak SS, Gestapo, Wehrmacht, tacy sami faszystowscy bandyci.

Niewielu ma ochotę popatrzeć na tragedię tych dzieci, na niewątpliwą tragedię tych niemieckich chłopców i dziewcząt jaką jest fakt, że mieli barbarzyńskich rodziców i wychowawców, którzy traktowali ich przedmiotowo, wykorzystywali jako narzędzie do walki ideologicznej. Barbarzyńscy dorośli odpowiadają za to, jak dzieci pojmowały świat, a przede wszystkim za to, że były zdolne do zabijania i same ginęły. Nie powiem niczego nowego, wręcz banałem się posłużę jeśli stwierdzę, że dla niemieckich chłopców i dziewcząt zabijanie Polaków było tym samym, czym dla polskich dzieci zabijanie Niemców. Dla niemieckich rodziców, pamięć o tych dzieciach, to ta sama „patriotyczna świętość”, co dla rodziców polskich opłakujących powstańcze dzieci. Ale ten ból jest fałszem, obowiązkiem rodziców jest zasłanianie dzieci piersią, nie wysyłanie ich na front. Często i nie zawsze adekwatnie przywoływane słowa: „dzieci nie są winne, to głupota rodziców”, mają w tym wypadku absolutne potwierdzenie i pełne zastosowanie. Naturalnie koronnym kontrargumentem okaże się zaraz, że Warszawskie Dzieci były wychowywane w duchu patriotycznym, nie nazistowskim, że kochały świat i ludzi, tylko nazistów i bolszewików nienawidziły, że przekazywano im pozytywne wartości i nie pakowano ideologii do głów.

Nie ma to najmniejszego znaczenia co mówiono Warszawskim Dzieciom, ponieważ uczyniono z nimi coś dokładnie przeciwnego niż im wpajano. Jeśli dorośli napakowali głowy tych dzieci patriotyzmem, Bogiem, Honorem, Ojczyzną, by potem posłać je na rzeź, są rodzicami i opiekunami, którzy odpowiadają za masową zbrodnię, zbrodnię dzieciobójstwa. Matka błogosławiąca swoje dziecko, które szło do powstania, to jakieś potworne wynaturzenie, ale w polskiej tradycji patriotycznej i literackiej, ten rodzaj wynaturzenia robi za świętość. Niemieccy rodzice byli pod niebiosa wysławiani za największe poświęcenie dla III Rzeszy, byli dumni, że ich dzieci oddały życie za głupawe hasła i symbole. W Polsce jest to samo, matka posyłająca dziecko na niemal pewną śmierć jest świętym, niepokalanym symbolem polskości i patriotyzmu bogoojczyźnianego. Paranoja, zwyrodnienie, barbarzyństwo.

Nikt mi nie jest w stanie wytłumaczyć i nikt mnie nie przekona, że odpowiedzialny rodzic, opiekun, może się zachować jak zwyrodnialec poświęcający życie swoich dzieci w imię czegoś co jest tylko frazeologicznym bełkotem. Poświęcić dziecko dla Boga, Ojczyzny i innego patosu może tylko zwyrodnialec, rodzic w każdej sytuacji będzie chronił życie swoich dzieci, w każdej sytuacji. Cóż to za Ojczyzna i cóż to za Bóg, który się karmi rzezią niewiniątek. Ci ludzie, którzy napompowali dzieciom do głów patriotycznych haseł, by potem włożyć im w dłonie butelki z benzyną i posłać na największą i najlepiej wyposażoną armię na świecie, byli i są bandytami, nie patriotami. Bandytyzm dokonany na dzieciach i to bez względu na to jakie były szanse powodzenia powstania, bez względu na to jak szlachetne były motywy, wysyłanie dzieci na wojnę, to cecha ludów prymitywnych i zideologizowanych.

W przypadku Hitlerjugend zadziałało barbarzyństwo zwane ideologią, zbrodniczą ideologią. W przypadku Warszawskich Dzieci wykorzystano spaczony, sprowadzony do poziomu skrajnej patologii patriotyzm. Najbardziej chce się wyć z tego powodu, że nie ma po tej tragedii żadnej refleksji. Co roku widzę tę samą, do znudzenia powtarzaną scenę. Maluch o pochylonej sylwetce, w zakrywającym niemal całą buzie niemieckim hełmie, biegnie po gruzach Warszawy między wybuchami i świszczącymi kulami. Obraz tragiczny, a przed telewizorem wzruszeni widzowie, ze łzami w oczach podziwiają bohaterskie dziecko, symbol polskiego patriotyzmu. Ten obraz powinien się wryć każdemu Polakowi w łepetynę, ale jako obraz wstydliwy, ponury, obraz hańby, naszej polskiej głupoty, barbarzyństwa i patologicznego pojmowania patriotyzmu. Ta scena to najgorsze podsumowanie nas Polaków jakie kiedykolwiek widziałem, a wnioski wyciągane z tej sceny są przerażające. Ci sami widzowie wzruszeni polskimi dziećmi, bulwersują się i nazywają barbarzyńcami azjatyckich siepaczy wkładających dzieciom „Kałachy”. Azjaci przynajmniej dali tym dzieciom broń, jedną z najlepszych na świecie, polscy barbarzyńcy dali im puszki z gwoździami, udające granaty.

Każdy rodzic, zwłaszcza polski patriota, powinien się zapaść pod ziemie widząc to, czego dopuścili inni polscy rodzice. Naród cywilizowany posyła do boju rodziców, aby oddawali życie za wolność dzieci, tylko barbarzyńcy wysyłają na wojnę dzieci, aby walczyły za rodziców. Okaleczono przyszłe pokolenie, by kilku barbarzyńców uznać za bohaterów i by komunistom było łatwiej. Kiedy dziś widzę jak osiemdziesięcioletni generałowie żyjący gdzieś w USA, Australii i Anglii, wypinają starcze klatki piersiowe po najwyższe ordery, chciałbym im przypomnieć, że to oni, te dziadki popierdujące w skórzane fotele, wygodnie żyjące na obczyźnie, odpowiadają za śmierć dzieci, które ginęły na ich chwałę. Ci generałowie uchodzący dziś za ostatnich świadków i bohaterów historii, powinni być sądzeni, ponieważ zbrodnia dzieciobójstwa nie ulega przedawnieniu. Nie chce analizować szans powodzenia tego szaleństwa powstańczego, nie chcę wchodzić w polityczne spory, nie mam ochoty rozstrzygać dlaczego Stalin stał na drugim brzegu.

Jedno jest dla mnie pewne, bez względu na motywy, patriotyczne uniesienia i inne szlachetne przesłanki, za masowe zabójstwo dzieci, barbarzyńcom odpowiedzialnym za tę zbrodnię należy się tylko jedna kara, której domagał się Anders – pod ścianę. Być może zachowałbym się równie nieracjonalnie jak dowódcy powstania, jest bardzo duże prawdopodobieństwo, że nie wytrzymałbym i ruszył na tych, którzy zabrali mi wszystko, ale nigdy, przenigdy nie wysłałbym nawet na najgorszego wroga swoich i naszych dzieci. Chciałbym być dobrze zrozumiany, epatuję, prowokuję, bulwersuję tylko w jednym celu, aby w końcu przełamać ten fałszywy patos i wyciągnąć właściwe wnioski z wielkiej zbrodni, żeby nigdy więcej do takiej zbrodni nie dopuścić. Aby nigdy więcej dzieci, do których należy przyszłość nie ginęły za barbarzyńskich rodziców, nie potrafiących sobie poradzić z teraźniejszością.

Ten „monument” ukazany na fotografii, ma być symbolem polskiej dumy i heroizmu, to mogło powstać tylko w głowie chorego artysty i tylko chorzy ludzie mogą być dumni z tego pomnika. Pamiętam protesty przeciw rozpinaniu genitaliów na krzyżu, ale tamta praca nie pochwalała zbrodni, ta pokazuje zbrodnię i to najpodlejszego gatunku, jako wzorzec patriotyzmu. Jeśli jacyś patrioci widzą w tym naszą dumę, powinni zostać pozbawieni praw rodzicielskich, nie zasługują na bycie rodzicami, rodzice zamkną oczy, odwrócą głowy, zaprotestują przeciw zwyrodnieniu i chorej symbolice patriotyzmu. Hołd i wieczny szacunek należy się wszystkim dzieciom, które zginęły, odpowiedzialnym za ich śmierć wieczna pogarda. Gdyby jakiś „patriota” wyciągnął łapę po moje dziecko w imieniu Polski, Boga, czy czegokolwiek innego, zabiłbym „patriotę” nie dziecko.”

@MatkaKurka
Witam Mistrzu, jakże uczciwe przedstawienie dylematu moralnego, którego nie należy mieszać z potrzebami polityków. Tak, naszą przeszłosć należy szanować, starać się ją zrozumieć i wyciągać wnioski na ile to możliwe. Na przyszłosć. Pozdrawiam.
Jacek.

cytat z “klasyka” – aż tak wiele się zmieniło przez 2 lata ?
“W dniu niosącym ze sobą smutne, rocznicowe skojarzenia właściwie nie miałbym nic do dodania, musiałbym powtórzyć to co od lat na temat zbrodni zwanej powstaniem sądzę, ale w tym roku sam się przeraziłem własną refleksją. Nie interesuje mnie już, co zawsze przy tej okazji jest szeroko rozdrapywane: kto jest Polakiem, kto jest godnym żeby czcić, kto jest bydłem, komu wolno wyć wśród krzyży? Interesuje mnie coś niebywale ważnego do czego tak często odnoszą się włodarze. Budujemy przyszłość dla naszych dzieci, ulubione zawołanie: polityczne, narodowe, społeczne. Wszystkie ucywilizowane narody starają się „zawoływać” jak najczęściej i odrzucać model funkcjonowania państwa zawarty w cynicznym stwierdzeniu: „po nas choćby potop”.

Narody starają się tak gospodarować swoimi zasobami, przede wszystkim ludzkimi, co brzmi fatalnie, niemniej jest dość powszechnie stosowane, aby przyszłym pokoleniom żyło się lepiej. W skład narodu wchodzą, równie brzydko zwane, komórki społeczne. W komórkach z kolei znajdziemy rodziców i dzieci, w polskich komórkach bardzo często również babcie i dziadków. Jeśli istnieje coś takiego jak typowa polska rodzina, to czuję się jej przedstawicielem, wielopokoleniowo się wychowywałem i rozmaite wspomnienia mam z dzieciństwa, często nędzne, ale jedno pozytywne utkwiło mi w pamięci szczególnie.

Troska o mnie, troska o dziecko. Nie wyobrażam sobie takiej sytuacji, w której rodzice lub dziadkowie naraziliby mnie na jakiekolwiek niebezpieczeństwo, ponieważ niczego takiego i nigdy nie doświadczyłem. Wszędzie tam gdzie można sobie było wyrządzić krzywdę rodzice i dziadkowie szli sami i brali ryzyko na siebie. Klasycznie byłem chroniony, przestrogi i zakazy, zakaz biegania po ulicy, „dotykanie się do gazu (kuchenki)”, zakaz bawienia się nożem i oczywiście zapałkami. Zapewne nie da się porównać czasu pokoju z czasem wojny, pono w czas wojenny szybciej się dojrzewa. Nie wiem ilu rodziców w czasie wojny pozwala dzieciom „dotykać się do gazu” i bawić nożem, przypuszczam jedynie, że ci co nie pozwalali w pokoju, tym bardziej na czas wojny nie zmieniali zdania. Zapewne dzieci są bardziej dojrzałe, ponieważ widzą realne zagrożenia, jednak ten argument to dla mnie za mało, aby usprawiedliwić używanie dzieci do działań wojennych.

„Używanie” jest słowem jak najbardziej właściwym, ponieważ to było używanie dzieci, używanie i wykorzystywanie. Używanie dzieci do walki, nie jest cechą narodów ucywilizowanych, tak postępowały ludy prymitywne i narody opanowane totalitarnymi ideologiami. Do dziś tak postępują ludy afrykańskie i azjatyckie, głównie te, które walczą o komunizm, albo juntę. Nie jestem historykiem, tym bardziej nie badałem ile i jakie armie wysłały na front dzieci, jednak gdy spytać zwykłego zjadacza chleba o znane mu przypadki z historii II Wojny Światowej z pewnością wymieni tylko dwa wielkie akty barbarzyństwa. Jeden to oczywiście słynne Hitlerjugend wykorzystywane na olbrzymią skalę pod koniec działań wojennych, drugie to Warszawskie Dzieci.

Wyobrażam już sobie patriotyczne uniesienia i sterty epitetów jakie zaraz spadną, przecież porównać Hitlerjugend z Warszawskimi Dziećmi może tylko cyniczny idiota. Być może, uprę się jednak przy tej analogii historycznie uzasadnionej i uargumentuję ją na chłodno. Zacznę od wskazania różnicy, gdyż ta jest oczywista. Warszawskie Dzieci i ich „dowódcy” nie mieli szeroko zakrojonych planów w skład, których wchodziło zdobywanie przestrzeni życiowej i eksterminacja innych narodów, polskie dzieci zostały wykorzystane do obrony własnej ojczyzny, nie do agresji na inne narody. Bardzo istotna różnica, ale jedyna istotna i żadne rozgrzeszenie, przeciwnie grzech śmiertelny. Jedyną istotną różnicą między Hitlerjugend i Warszawskimi Dziećmi były motywacje ich rodziców, opiekunów, wychowawców i wszystkich warto wziąć w cudzysłów, jednak dalej stosunek do dzieci po obu stronach jest ten sam i mogę go z pełną odpowiedzialnością nazwać barbarzyńskim. Hitler i jego propagandziści indoktrynowali dzieci i wkładali im granaty w dłonie, aby zabijały dla wielkich Niemiec, takie było pojmowanie patriotyzmu. Rodzicom wmawiano, że to najwyższy poziomom patriotyzmu, oddać dziecko dla III Rzeszy. W polskiej świadomości Hitlerjugend ma takie samo brzmienie jak SS, Gestapo, Wehrmacht, tacy sami faszystowscy bandyci.

Niewielu ma ochotę popatrzeć na tragedię tych dzieci, na niewątpliwą tragedię tych niemieckich chłopców i dziewcząt jaką jest fakt, że mieli barbarzyńskich rodziców i wychowawców, którzy traktowali ich przedmiotowo, wykorzystywali jako narzędzie do walki ideologicznej. Barbarzyńscy dorośli odpowiadają za to, jak dzieci pojmowały świat, a przede wszystkim za to, że były zdolne do zabijania i same ginęły. Nie powiem niczego nowego, wręcz banałem się posłużę jeśli stwierdzę, że dla niemieckich chłopców i dziewcząt zabijanie Polaków było tym samym, czym dla polskich dzieci zabijanie Niemców. Dla niemieckich rodziców, pamięć o tych dzieciach, to ta sama „patriotyczna świętość”, co dla rodziców polskich opłakujących powstańcze dzieci. Ale ten ból jest fałszem, obowiązkiem rodziców jest zasłanianie dzieci piersią, nie wysyłanie ich na front. Często i nie zawsze adekwatnie przywoływane słowa: „dzieci nie są winne, to głupota rodziców”, mają w tym wypadku absolutne potwierdzenie i pełne zastosowanie. Naturalnie koronnym kontrargumentem okaże się zaraz, że Warszawskie Dzieci były wychowywane w duchu patriotycznym, nie nazistowskim, że kochały świat i ludzi, tylko nazistów i bolszewików nienawidziły, że przekazywano im pozytywne wartości i nie pakowano ideologii do głów.

Nie ma to najmniejszego znaczenia co mówiono Warszawskim Dzieciom, ponieważ uczyniono z nimi coś dokładnie przeciwnego niż im wpajano. Jeśli dorośli napakowali głowy tych dzieci patriotyzmem, Bogiem, Honorem, Ojczyzną, by potem posłać je na rzeź, są rodzicami i opiekunami, którzy odpowiadają za masową zbrodnię, zbrodnię dzieciobójstwa. Matka błogosławiąca swoje dziecko, które szło do powstania, to jakieś potworne wynaturzenie, ale w polskiej tradycji patriotycznej i literackiej, ten rodzaj wynaturzenia robi za świętość. Niemieccy rodzice byli pod niebiosa wysławiani za największe poświęcenie dla III Rzeszy, byli dumni, że ich dzieci oddały życie za głupawe hasła i symbole. W Polsce jest to samo, matka posyłająca dziecko na niemal pewną śmierć jest świętym, niepokalanym symbolem polskości i patriotyzmu bogoojczyźnianego. Paranoja, zwyrodnienie, barbarzyństwo.

Nikt mi nie jest w stanie wytłumaczyć i nikt mnie nie przekona, że odpowiedzialny rodzic, opiekun, może się zachować jak zwyrodnialec poświęcający życie swoich dzieci w imię czegoś co jest tylko frazeologicznym bełkotem. Poświęcić dziecko dla Boga, Ojczyzny i innego patosu może tylko zwyrodnialec, rodzic w każdej sytuacji będzie chronił życie swoich dzieci, w każdej sytuacji. Cóż to za Ojczyzna i cóż to za Bóg, który się karmi rzezią niewiniątek. Ci ludzie, którzy napompowali dzieciom do głów patriotycznych haseł, by potem włożyć im w dłonie butelki z benzyną i posłać na największą i najlepiej wyposażoną armię na świecie, byli i są bandytami, nie patriotami. Bandytyzm dokonany na dzieciach i to bez względu na to jakie były szanse powodzenia powstania, bez względu na to jak szlachetne były motywy, wysyłanie dzieci na wojnę, to cecha ludów prymitywnych i zideologizowanych.

W przypadku Hitlerjugend zadziałało barbarzyństwo zwane ideologią, zbrodniczą ideologią. W przypadku Warszawskich Dzieci wykorzystano spaczony, sprowadzony do poziomu skrajnej patologii patriotyzm. Najbardziej chce się wyć z tego powodu, że nie ma po tej tragedii żadnej refleksji. Co roku widzę tę samą, do znudzenia powtarzaną scenę. Maluch o pochylonej sylwetce, w zakrywającym niemal całą buzie niemieckim hełmie, biegnie po gruzach Warszawy między wybuchami i świszczącymi kulami. Obraz tragiczny, a przed telewizorem wzruszeni widzowie, ze łzami w oczach podziwiają bohaterskie dziecko, symbol polskiego patriotyzmu. Ten obraz powinien się wryć każdemu Polakowi w łepetynę, ale jako obraz wstydliwy, ponury, obraz hańby, naszej polskiej głupoty, barbarzyństwa i patologicznego pojmowania patriotyzmu. Ta scena to najgorsze podsumowanie nas Polaków jakie kiedykolwiek widziałem, a wnioski wyciągane z tej sceny są przerażające. Ci sami widzowie wzruszeni polskimi dziećmi, bulwersują się i nazywają barbarzyńcami azjatyckich siepaczy wkładających dzieciom „Kałachy”. Azjaci przynajmniej dali tym dzieciom broń, jedną z najlepszych na świecie, polscy barbarzyńcy dali im puszki z gwoździami, udające granaty.

Każdy rodzic, zwłaszcza polski patriota, powinien się zapaść pod ziemie widząc to, czego dopuścili inni polscy rodzice. Naród cywilizowany posyła do boju rodziców, aby oddawali życie za wolność dzieci, tylko barbarzyńcy wysyłają na wojnę dzieci, aby walczyły za rodziców. Okaleczono przyszłe pokolenie, by kilku barbarzyńców uznać za bohaterów i by komunistom było łatwiej. Kiedy dziś widzę jak osiemdziesięcioletni generałowie żyjący gdzieś w USA, Australii i Anglii, wypinają starcze klatki piersiowe po najwyższe ordery, chciałbym im przypomnieć, że to oni, te dziadki popierdujące w skórzane fotele, wygodnie żyjące na obczyźnie, odpowiadają za śmierć dzieci, które ginęły na ich chwałę. Ci generałowie uchodzący dziś za ostatnich świadków i bohaterów historii, powinni być sądzeni, ponieważ zbrodnia dzieciobójstwa nie ulega przedawnieniu. Nie chce analizować szans powodzenia tego szaleństwa powstańczego, nie chcę wchodzić w polityczne spory, nie mam ochoty rozstrzygać dlaczego Stalin stał na drugim brzegu.

Jedno jest dla mnie pewne, bez względu na motywy, patriotyczne uniesienia i inne szlachetne przesłanki, za masowe zabójstwo dzieci, barbarzyńcom odpowiedzialnym za tę zbrodnię należy się tylko jedna kara, której domagał się Anders – pod ścianę. Być może zachowałbym się równie nieracjonalnie jak dowódcy powstania, jest bardzo duże prawdopodobieństwo, że nie wytrzymałbym i ruszył na tych, którzy zabrali mi wszystko, ale nigdy, przenigdy nie wysłałbym nawet na najgorszego wroga swoich i naszych dzieci. Chciałbym być dobrze zrozumiany, epatuję, prowokuję, bulwersuję tylko w jednym celu, aby w końcu przełamać ten fałszywy patos i wyciągnąć właściwe wnioski z wielkiej zbrodni, żeby nigdy więcej do takiej zbrodni nie dopuścić. Aby nigdy więcej dzieci, do których należy przyszłość nie ginęły za barbarzyńskich rodziców, nie potrafiących sobie poradzić z teraźniejszością.

Ten „monument” ukazany na fotografii, ma być symbolem polskiej dumy i heroizmu, to mogło powstać tylko w głowie chorego artysty i tylko chorzy ludzie mogą być dumni z tego pomnika. Pamiętam protesty przeciw rozpinaniu genitaliów na krzyżu, ale tamta praca nie pochwalała zbrodni, ta pokazuje zbrodnię i to najpodlejszego gatunku, jako wzorzec patriotyzmu. Jeśli jacyś patrioci widzą w tym naszą dumę, powinni zostać pozbawieni praw rodzicielskich, nie zasługują na bycie rodzicami, rodzice zamkną oczy, odwrócą głowy, zaprotestują przeciw zwyrodnieniu i chorej symbolice patriotyzmu. Hołd i wieczny szacunek należy się wszystkim dzieciom, które zginęły, odpowiedzialnym za ich śmierć wieczna pogarda. Gdyby jakiś „patriota” wyciągnął łapę po moje dziecko w imieniu Polski, Boga, czy czegokolwiek innego, zabiłbym „patriotę” nie dziecko.”

@MatkaKurka
Witam Mistrzu, jakże uczciwe przedstawienie dylematu moralnego, którego nie należy mieszać z potrzebami polityków. Tak, naszą przeszłosć należy szanować, starać się ją zrozumieć i wyciągać wnioski na ile to możliwe. Na przyszłosć. Pozdrawiam.
Jacek.

cytat z “klasyka” – aż tak wiele się zmieniło przez 2 lata ?
“W dniu niosącym ze sobą smutne, rocznicowe skojarzenia właściwie nie miałbym nic do dodania, musiałbym powtórzyć to co od lat na temat zbrodni zwanej powstaniem sądzę, ale w tym roku sam się przeraziłem własną refleksją. Nie interesuje mnie już, co zawsze przy tej okazji jest szeroko rozdrapywane: kto jest Polakiem, kto jest godnym żeby czcić, kto jest bydłem, komu wolno wyć wśród krzyży? Interesuje mnie coś niebywale ważnego do czego tak często odnoszą się włodarze. Budujemy przyszłość dla naszych dzieci, ulubione zawołanie: polityczne, narodowe, społeczne. Wszystkie ucywilizowane narody starają się „zawoływać” jak najczęściej i odrzucać model funkcjonowania państwa zawarty w cynicznym stwierdzeniu: „po nas choćby potop”.

Narody starają się tak gospodarować swoimi zasobami, przede wszystkim ludzkimi, co brzmi fatalnie, niemniej jest dość powszechnie stosowane, aby przyszłym pokoleniom żyło się lepiej. W skład narodu wchodzą, równie brzydko zwane, komórki społeczne. W komórkach z kolei znajdziemy rodziców i dzieci, w polskich komórkach bardzo często również babcie i dziadków. Jeśli istnieje coś takiego jak typowa polska rodzina, to czuję się jej przedstawicielem, wielopokoleniowo się wychowywałem i rozmaite wspomnienia mam z dzieciństwa, często nędzne, ale jedno pozytywne utkwiło mi w pamięci szczególnie.

Troska o mnie, troska o dziecko. Nie wyobrażam sobie takiej sytuacji, w której rodzice lub dziadkowie naraziliby mnie na jakiekolwiek niebezpieczeństwo, ponieważ niczego takiego i nigdy nie doświadczyłem. Wszędzie tam gdzie można sobie było wyrządzić krzywdę rodzice i dziadkowie szli sami i brali ryzyko na siebie. Klasycznie byłem chroniony, przestrogi i zakazy, zakaz biegania po ulicy, „dotykanie się do gazu (kuchenki)”, zakaz bawienia się nożem i oczywiście zapałkami. Zapewne nie da się porównać czasu pokoju z czasem wojny, pono w czas wojenny szybciej się dojrzewa. Nie wiem ilu rodziców w czasie wojny pozwala dzieciom „dotykać się do gazu” i bawić nożem, przypuszczam jedynie, że ci co nie pozwalali w pokoju, tym bardziej na czas wojny nie zmieniali zdania. Zapewne dzieci są bardziej dojrzałe, ponieważ widzą realne zagrożenia, jednak ten argument to dla mnie za mało, aby usprawiedliwić używanie dzieci do działań wojennych.

„Używanie” jest słowem jak najbardziej właściwym, ponieważ to było używanie dzieci, używanie i wykorzystywanie. Używanie dzieci do walki, nie jest cechą narodów ucywilizowanych, tak postępowały ludy prymitywne i narody opanowane totalitarnymi ideologiami. Do dziś tak postępują ludy afrykańskie i azjatyckie, głównie te, które walczą o komunizm, albo juntę. Nie jestem historykiem, tym bardziej nie badałem ile i jakie armie wysłały na front dzieci, jednak gdy spytać zwykłego zjadacza chleba o znane mu przypadki z historii II Wojny Światowej z pewnością wymieni tylko dwa wielkie akty barbarzyństwa. Jeden to oczywiście słynne Hitlerjugend wykorzystywane na olbrzymią skalę pod koniec działań wojennych, drugie to Warszawskie Dzieci.

Wyobrażam już sobie patriotyczne uniesienia i sterty epitetów jakie zaraz spadną, przecież porównać Hitlerjugend z Warszawskimi Dziećmi może tylko cyniczny idiota. Być może, uprę się jednak przy tej analogii historycznie uzasadnionej i uargumentuję ją na chłodno. Zacznę od wskazania różnicy, gdyż ta jest oczywista. Warszawskie Dzieci i ich „dowódcy” nie mieli szeroko zakrojonych planów w skład, których wchodziło zdobywanie przestrzeni życiowej i eksterminacja innych narodów, polskie dzieci zostały wykorzystane do obrony własnej ojczyzny, nie do agresji na inne narody. Bardzo istotna różnica, ale jedyna istotna i żadne rozgrzeszenie, przeciwnie grzech śmiertelny. Jedyną istotną różnicą między Hitlerjugend i Warszawskimi Dziećmi były motywacje ich rodziców, opiekunów, wychowawców i wszystkich warto wziąć w cudzysłów, jednak dalej stosunek do dzieci po obu stronach jest ten sam i mogę go z pełną odpowiedzialnością nazwać barbarzyńskim. Hitler i jego propagandziści indoktrynowali dzieci i wkładali im granaty w dłonie, aby zabijały dla wielkich Niemiec, takie było pojmowanie patriotyzmu. Rodzicom wmawiano, że to najwyższy poziomom patriotyzmu, oddać dziecko dla III Rzeszy. W polskiej świadomości Hitlerjugend ma takie samo brzmienie jak SS, Gestapo, Wehrmacht, tacy sami faszystowscy bandyci.

Niewielu ma ochotę popatrzeć na tragedię tych dzieci, na niewątpliwą tragedię tych niemieckich chłopców i dziewcząt jaką jest fakt, że mieli barbarzyńskich rodziców i wychowawców, którzy traktowali ich przedmiotowo, wykorzystywali jako narzędzie do walki ideologicznej. Barbarzyńscy dorośli odpowiadają za to, jak dzieci pojmowały świat, a przede wszystkim za to, że były zdolne do zabijania i same ginęły. Nie powiem niczego nowego, wręcz banałem się posłużę jeśli stwierdzę, że dla niemieckich chłopców i dziewcząt zabijanie Polaków było tym samym, czym dla polskich dzieci zabijanie Niemców. Dla niemieckich rodziców, pamięć o tych dzieciach, to ta sama „patriotyczna świętość”, co dla rodziców polskich opłakujących powstańcze dzieci. Ale ten ból jest fałszem, obowiązkiem rodziców jest zasłanianie dzieci piersią, nie wysyłanie ich na front. Często i nie zawsze adekwatnie przywoływane słowa: „dzieci nie są winne, to głupota rodziców”, mają w tym wypadku absolutne potwierdzenie i pełne zastosowanie. Naturalnie koronnym kontrargumentem okaże się zaraz, że Warszawskie Dzieci były wychowywane w duchu patriotycznym, nie nazistowskim, że kochały świat i ludzi, tylko nazistów i bolszewików nienawidziły, że przekazywano im pozytywne wartości i nie pakowano ideologii do głów.

Nie ma to najmniejszego znaczenia co mówiono Warszawskim Dzieciom, ponieważ uczyniono z nimi coś dokładnie przeciwnego niż im wpajano. Jeśli dorośli napakowali głowy tych dzieci patriotyzmem, Bogiem, Honorem, Ojczyzną, by potem posłać je na rzeź, są rodzicami i opiekunami, którzy odpowiadają za masową zbrodnię, zbrodnię dzieciobójstwa. Matka błogosławiąca swoje dziecko, które szło do powstania, to jakieś potworne wynaturzenie, ale w polskiej tradycji patriotycznej i literackiej, ten rodzaj wynaturzenia robi za świętość. Niemieccy rodzice byli pod niebiosa wysławiani za największe poświęcenie dla III Rzeszy, byli dumni, że ich dzieci oddały życie za głupawe hasła i symbole. W Polsce jest to samo, matka posyłająca dziecko na niemal pewną śmierć jest świętym, niepokalanym symbolem polskości i patriotyzmu bogoojczyźnianego. Paranoja, zwyrodnienie, barbarzyństwo.

Nikt mi nie jest w stanie wytłumaczyć i nikt mnie nie przekona, że odpowiedzialny rodzic, opiekun, może się zachować jak zwyrodnialec poświęcający życie swoich dzieci w imię czegoś co jest tylko frazeologicznym bełkotem. Poświęcić dziecko dla Boga, Ojczyzny i innego patosu może tylko zwyrodnialec, rodzic w każdej sytuacji będzie chronił życie swoich dzieci, w każdej sytuacji. Cóż to za Ojczyzna i cóż to za Bóg, który się karmi rzezią niewiniątek. Ci ludzie, którzy napompowali dzieciom do głów patriotycznych haseł, by potem włożyć im w dłonie butelki z benzyną i posłać na największą i najlepiej wyposażoną armię na świecie, byli i są bandytami, nie patriotami. Bandytyzm dokonany na dzieciach i to bez względu na to jakie były szanse powodzenia powstania, bez względu na to jak szlachetne były motywy, wysyłanie dzieci na wojnę, to cecha ludów prymitywnych i zideologizowanych.

W przypadku Hitlerjugend zadziałało barbarzyństwo zwane ideologią, zbrodniczą ideologią. W przypadku Warszawskich Dzieci wykorzystano spaczony, sprowadzony do poziomu skrajnej patologii patriotyzm. Najbardziej chce się wyć z tego powodu, że nie ma po tej tragedii żadnej refleksji. Co roku widzę tę samą, do znudzenia powtarzaną scenę. Maluch o pochylonej sylwetce, w zakrywającym niemal całą buzie niemieckim hełmie, biegnie po gruzach Warszawy między wybuchami i świszczącymi kulami. Obraz tragiczny, a przed telewizorem wzruszeni widzowie, ze łzami w oczach podziwiają bohaterskie dziecko, symbol polskiego patriotyzmu. Ten obraz powinien się wryć każdemu Polakowi w łepetynę, ale jako obraz wstydliwy, ponury, obraz hańby, naszej polskiej głupoty, barbarzyństwa i patologicznego pojmowania patriotyzmu. Ta scena to najgorsze podsumowanie nas Polaków jakie kiedykolwiek widziałem, a wnioski wyciągane z tej sceny są przerażające. Ci sami widzowie wzruszeni polskimi dziećmi, bulwersują się i nazywają barbarzyńcami azjatyckich siepaczy wkładających dzieciom „Kałachy”. Azjaci przynajmniej dali tym dzieciom broń, jedną z najlepszych na świecie, polscy barbarzyńcy dali im puszki z gwoździami, udające granaty.

Każdy rodzic, zwłaszcza polski patriota, powinien się zapaść pod ziemie widząc to, czego dopuścili inni polscy rodzice. Naród cywilizowany posyła do boju rodziców, aby oddawali życie za wolność dzieci, tylko barbarzyńcy wysyłają na wojnę dzieci, aby walczyły za rodziców. Okaleczono przyszłe pokolenie, by kilku barbarzyńców uznać za bohaterów i by komunistom było łatwiej. Kiedy dziś widzę jak osiemdziesięcioletni generałowie żyjący gdzieś w USA, Australii i Anglii, wypinają starcze klatki piersiowe po najwyższe ordery, chciałbym im przypomnieć, że to oni, te dziadki popierdujące w skórzane fotele, wygodnie żyjące na obczyźnie, odpowiadają za śmierć dzieci, które ginęły na ich chwałę. Ci generałowie uchodzący dziś za ostatnich świadków i bohaterów historii, powinni być sądzeni, ponieważ zbrodnia dzieciobójstwa nie ulega przedawnieniu. Nie chce analizować szans powodzenia tego szaleństwa powstańczego, nie chcę wchodzić w polityczne spory, nie mam ochoty rozstrzygać dlaczego Stalin stał na drugim brzegu.

Jedno jest dla mnie pewne, bez względu na motywy, patriotyczne uniesienia i inne szlachetne przesłanki, za masowe zabójstwo dzieci, barbarzyńcom odpowiedzialnym za tę zbrodnię należy się tylko jedna kara, której domagał się Anders – pod ścianę. Być może zachowałbym się równie nieracjonalnie jak dowódcy powstania, jest bardzo duże prawdopodobieństwo, że nie wytrzymałbym i ruszył na tych, którzy zabrali mi wszystko, ale nigdy, przenigdy nie wysłałbym nawet na najgorszego wroga swoich i naszych dzieci. Chciałbym być dobrze zrozumiany, epatuję, prowokuję, bulwersuję tylko w jednym celu, aby w końcu przełamać ten fałszywy patos i wyciągnąć właściwe wnioski z wielkiej zbrodni, żeby nigdy więcej do takiej zbrodni nie dopuścić. Aby nigdy więcej dzieci, do których należy przyszłość nie ginęły za barbarzyńskich rodziców, nie potrafiących sobie poradzić z teraźniejszością.

Ten „monument” ukazany na fotografii, ma być symbolem polskiej dumy i heroizmu, to mogło powstać tylko w głowie chorego artysty i tylko chorzy ludzie mogą być dumni z tego pomnika. Pamiętam protesty przeciw rozpinaniu genitaliów na krzyżu, ale tamta praca nie pochwalała zbrodni, ta pokazuje zbrodnię i to najpodlejszego gatunku, jako wzorzec patriotyzmu. Jeśli jacyś patrioci widzą w tym naszą dumę, powinni zostać pozbawieni praw rodzicielskich, nie zasługują na bycie rodzicami, rodzice zamkną oczy, odwrócą głowy, zaprotestują przeciw zwyrodnieniu i chorej symbolice patriotyzmu. Hołd i wieczny szacunek należy się wszystkim dzieciom, które zginęły, odpowiedzialnym za ich śmierć wieczna pogarda. Gdyby jakiś „patriota” wyciągnął łapę po moje dziecko w imieniu Polski, Boga, czy czegokolwiek innego, zabiłbym „patriotę” nie dziecko.”

@MatkaKurka
Witam Mistrzu, jakże uczciwe przedstawienie dylematu moralnego, którego nie należy mieszać z potrzebami polityków. Tak, naszą przeszłosć należy szanować, starać się ją zrozumieć i wyciągać wnioski na ile to możliwe. Na przyszłosć. Pozdrawiam.
Jacek.

No właśnie, to jest esencja,
No właśnie, to jest esencja, przynajmniej mojego bólu. Z drugiej strony wersja gomułkowska mówiła o Armii Czerwonej, która oswabadiła, że o “większościowym” udziale AL w wyzwoleniu nie wspomnę. Jest problem i to wielki, jak rzecz rozsądnie umieścić w tak zwanej świadomości i jak się wymądrzam na co dzień, tak od święta nie mam pomysłu.

@Chlor
Witam, Chlorze.
Miło od Ciebie usłyszeć. Taki stan wiedzy zaiste niepokoi. Za tow. Wiesława istniało jeszcze jakies głodne podcisnienie w podobnych sprawach, przy ograniczonym dostępie do żródeł. A dzis ? Pozdrawiam.
Jacek.

No właśnie, to jest esencja,
No właśnie, to jest esencja, przynajmniej mojego bólu. Z drugiej strony wersja gomułkowska mówiła o Armii Czerwonej, która oswabadiła, że o “większościowym” udziale AL w wyzwoleniu nie wspomnę. Jest problem i to wielki, jak rzecz rozsądnie umieścić w tak zwanej świadomości i jak się wymądrzam na co dzień, tak od święta nie mam pomysłu.

@Chlor
Witam, Chlorze.
Miło od Ciebie usłyszeć. Taki stan wiedzy zaiste niepokoi. Za tow. Wiesława istniało jeszcze jakies głodne podcisnienie w podobnych sprawach, przy ograniczonym dostępie do żródeł. A dzis ? Pozdrawiam.
Jacek.

No właśnie, to jest esencja,
No właśnie, to jest esencja, przynajmniej mojego bólu. Z drugiej strony wersja gomułkowska mówiła o Armii Czerwonej, która oswabadiła, że o “większościowym” udziale AL w wyzwoleniu nie wspomnę. Jest problem i to wielki, jak rzecz rozsądnie umieścić w tak zwanej świadomości i jak się wymądrzam na co dzień, tak od święta nie mam pomysłu.

@Chlor
Witam, Chlorze.
Miło od Ciebie usłyszeć. Taki stan wiedzy zaiste niepokoi. Za tow. Wiesława istniało jeszcze jakies głodne podcisnienie w podobnych sprawach, przy ograniczonym dostępie do żródeł. A dzis ? Pozdrawiam.
Jacek.

@brodek
Witam, w powyższym tekscie chciałem przedstawić jak najwięcej faktów i opinii decydentów i uczestników tamtych dni, tak aby każdy mógł wyrobić sobie własną opinię.

Najogólniej mówiąc: jesli aktywnie organizuje się i szkoli w sztuce wojennej kilka dziesiątek tysięcy młodych, gotowych do poswięceń ludzi,( ok. 45 tys.), a najlepiej znany wrzorzec to odrodzenie Rzeczypospolitej po wielkiej wojnie, to można zapomnieć, że Historia powtarza się tylko farsą. I nieszczęscie gotowe.

Czy AK mogło przetrwać pod okupacją sowiecką gdyby nie było decyzji o powstaniu? Przypomnijmy sobie słowa rtm. W. Pileckiego do żony na ostatnim widzeniu: Gestapo to była igraszka w porównaniu z tym jak był traktowany przez komunistów…

Stalin był mniej rozhisteryzowanym bydlakiem niż Hitler, ale bardziej metodycznym i okrótnym.

Pozdrawiam.
Jacek.

@brodek
Witam, w powyższym tekscie chciałem przedstawić jak najwięcej faktów i opinii decydentów i uczestników tamtych dni, tak aby każdy mógł wyrobić sobie własną opinię.

Najogólniej mówiąc: jesli aktywnie organizuje się i szkoli w sztuce wojennej kilka dziesiątek tysięcy młodych, gotowych do poswięceń ludzi,( ok. 45 tys.), a najlepiej znany wrzorzec to odrodzenie Rzeczypospolitej po wielkiej wojnie, to można zapomnieć, że Historia powtarza się tylko farsą. I nieszczęscie gotowe.

Czy AK mogło przetrwać pod okupacją sowiecką gdyby nie było decyzji o powstaniu? Przypomnijmy sobie słowa rtm. W. Pileckiego do żony na ostatnim widzeniu: Gestapo to była igraszka w porównaniu z tym jak był traktowany przez komunistów…

Stalin był mniej rozhisteryzowanym bydlakiem niż Hitler, ale bardziej metodycznym i okrótnym.

Pozdrawiam.
Jacek.

@brodek
Witam, w powyższym tekscie chciałem przedstawić jak najwięcej faktów i opinii decydentów i uczestników tamtych dni, tak aby każdy mógł wyrobić sobie własną opinię.

Najogólniej mówiąc: jesli aktywnie organizuje się i szkoli w sztuce wojennej kilka dziesiątek tysięcy młodych, gotowych do poswięceń ludzi,( ok. 45 tys.), a najlepiej znany wrzorzec to odrodzenie Rzeczypospolitej po wielkiej wojnie, to można zapomnieć, że Historia powtarza się tylko farsą. I nieszczęscie gotowe.

Czy AK mogło przetrwać pod okupacją sowiecką gdyby nie było decyzji o powstaniu? Przypomnijmy sobie słowa rtm. W. Pileckiego do żony na ostatnim widzeniu: Gestapo to była igraszka w porównaniu z tym jak był traktowany przez komunistów…

Stalin był mniej rozhisteryzowanym bydlakiem niż Hitler, ale bardziej metodycznym i okrótnym.

Pozdrawiam.
Jacek.

Ojciec, na lekcjach historii, bedac jeszcze w Polsce,
w latach 70-ych i przelomie 80/81, uczylem sie, ze byl plan utworzenia “Festung Warschau”, a wiec w jakim stopniu Powstanie Warszawskie udaremnilo ten plan czy tez nie, tego sie juz nie dowiemy. Jednak, jesli Niemcy postanowili zrobic z Warszawy twierdze, to tak los miasta, jak i Warszawiakow mogl byc przesadzony. Ja osobiscie smiem twierdzic, ze ewakuacja mieszkancow z miasta, byla by pod znakiem zapytania, poniewaz Niemcy mogli by uzywac cywili, jako tarcze, tak jak podczas powstania, a wiec cale te negatywne oceny wybuchu Powstania Warszawskiego, to zwykle bicie piany. Jedna rzez, mogla zastapic inna. Teraz, jak my juz wszystko wiemy, to kazdy z nas jest madry. Ja sie zgadzam z Toba, nikt z AK i z Londynu nie chcial posylac nieletnich na barykady i gdyby byla mozliwosc ewakuacji cywili napewno AK bylo by za. To byly okropne czasy, nie z winy Polakow i dochodzilo do okropnych rzeczy. Kazdy z nas moze miec wlasne zdanie czy powstanie bylo sluszne czy nie, ale nie mozemy osadzac powstancow i ich dowodcow, poniewaz nie mamy do tego prawa, byly ofiarami, a nie katami. Ciekawe jest, ze im mniej jest swiadkow i powstancow tamtych dni, tym wiecej glosow krytyki pod ich adresem. Nie wiem czy wiesz, ale jakies dwa czy trzy miesiace temu, zmarl w Perth, Australii w wieku 110 lat Claude Choules, ostatni weteran I Wojny Swiatowej. Za jakies dwadziescia lat umrze ostatni weteran II WS i ciekaw jestem, jak opinia o II WS sie zmieni. Mozna juz porownac filmy dokumentalne z lat ostatniej wojny i pierwszych 20tu lat powojennych, a teraz produkowanych. Czy Ty, tez widzisz ta roznice?

Ojciec, na lekcjach historii, bedac jeszcze w Polsce,
w latach 70-ych i przelomie 80/81, uczylem sie, ze byl plan utworzenia “Festung Warschau”, a wiec w jakim stopniu Powstanie Warszawskie udaremnilo ten plan czy tez nie, tego sie juz nie dowiemy. Jednak, jesli Niemcy postanowili zrobic z Warszawy twierdze, to tak los miasta, jak i Warszawiakow mogl byc przesadzony. Ja osobiscie smiem twierdzic, ze ewakuacja mieszkancow z miasta, byla by pod znakiem zapytania, poniewaz Niemcy mogli by uzywac cywili, jako tarcze, tak jak podczas powstania, a wiec cale te negatywne oceny wybuchu Powstania Warszawskiego, to zwykle bicie piany. Jedna rzez, mogla zastapic inna. Teraz, jak my juz wszystko wiemy, to kazdy z nas jest madry. Ja sie zgadzam z Toba, nikt z AK i z Londynu nie chcial posylac nieletnich na barykady i gdyby byla mozliwosc ewakuacji cywili napewno AK bylo by za. To byly okropne czasy, nie z winy Polakow i dochodzilo do okropnych rzeczy. Kazdy z nas moze miec wlasne zdanie czy powstanie bylo sluszne czy nie, ale nie mozemy osadzac powstancow i ich dowodcow, poniewaz nie mamy do tego prawa, byly ofiarami, a nie katami. Ciekawe jest, ze im mniej jest swiadkow i powstancow tamtych dni, tym wiecej glosow krytyki pod ich adresem. Nie wiem czy wiesz, ale jakies dwa czy trzy miesiace temu, zmarl w Perth, Australii w wieku 110 lat Claude Choules, ostatni weteran I Wojny Swiatowej. Za jakies dwadziescia lat umrze ostatni weteran II WS i ciekaw jestem, jak opinia o II WS sie zmieni. Mozna juz porownac filmy dokumentalne z lat ostatniej wojny i pierwszych 20tu lat powojennych, a teraz produkowanych. Czy Ty, tez widzisz ta roznice?

Ojciec, na lekcjach historii, bedac jeszcze w Polsce,
w latach 70-ych i przelomie 80/81, uczylem sie, ze byl plan utworzenia “Festung Warschau”, a wiec w jakim stopniu Powstanie Warszawskie udaremnilo ten plan czy tez nie, tego sie juz nie dowiemy. Jednak, jesli Niemcy postanowili zrobic z Warszawy twierdze, to tak los miasta, jak i Warszawiakow mogl byc przesadzony. Ja osobiscie smiem twierdzic, ze ewakuacja mieszkancow z miasta, byla by pod znakiem zapytania, poniewaz Niemcy mogli by uzywac cywili, jako tarcze, tak jak podczas powstania, a wiec cale te negatywne oceny wybuchu Powstania Warszawskiego, to zwykle bicie piany. Jedna rzez, mogla zastapic inna. Teraz, jak my juz wszystko wiemy, to kazdy z nas jest madry. Ja sie zgadzam z Toba, nikt z AK i z Londynu nie chcial posylac nieletnich na barykady i gdyby byla mozliwosc ewakuacji cywili napewno AK bylo by za. To byly okropne czasy, nie z winy Polakow i dochodzilo do okropnych rzeczy. Kazdy z nas moze miec wlasne zdanie czy powstanie bylo sluszne czy nie, ale nie mozemy osadzac powstancow i ich dowodcow, poniewaz nie mamy do tego prawa, byly ofiarami, a nie katami. Ciekawe jest, ze im mniej jest swiadkow i powstancow tamtych dni, tym wiecej glosow krytyki pod ich adresem. Nie wiem czy wiesz, ale jakies dwa czy trzy miesiace temu, zmarl w Perth, Australii w wieku 110 lat Claude Choules, ostatni weteran I Wojny Swiatowej. Za jakies dwadziescia lat umrze ostatni weteran II WS i ciekaw jestem, jak opinia o II WS sie zmieni. Mozna juz porownac filmy dokumentalne z lat ostatniej wojny i pierwszych 20tu lat powojennych, a teraz produkowanych. Czy Ty, tez widzisz ta roznice?