Bilet w jedną stronę. O Unii i walucie euro.

Unia Europejska i globalizm – skazani na sukces.
Podstawowy traktat akcesyjny Unii Europejskiej nie przewiduje możliwości przejmowania długów jednego kraju przez inny. W związku z tym, pomoc krajom pogrążonym w kryzysie za pomocą np. finansowanych przez Niemców euro dotacji jest niemożliwa. Analizując reguły funkcjonowania strefy euro, można dojść do zaskakującego wniosku: twórcy wspólnej waluty w ogóle nie przewidzieli możliwości „kryzysowego stanu wyjątkowego”, jaki następuje np. po pęknięciu bańki gospodarczej. Co więcej, dokładnie opisane są „warunki przystąpienia”, ale nie ma ani słowa o „warunkach wycofania” ze strefy euro. Oznacza to, że realizatorzy tego wielkiego projektu, od którego zależy życie setek milionów Europejczyków, nawet nie pomyśleli o zaistnieniu sytuacji, w której jakiś kraj chciałby opuścić system wspólnej waluty.
Cóż za porażająca nieodpowiedzialność! Konstruując jakąkolwiek umowę: o pracę, wynajmu, sprzedaży, nie mówiąc już o kontraktach biznesowych, zawsze określa się warunki zarówno przystąpienia, jak i rezygnacji z niej. A tymczasem traktat, mający kluczowy wpływ na warunki życia i rozwoju całych krajów, społeczeństw, po  prostu nie przewidział możliwości zaistnienia kryzysu!
Wszyscy wiemy, że w życiu, niestety czasami zdarza się wyjątkowo zła sytuacja. Taka sytuacja, jak np. obecnie w Grecji, gdzie stopa bezrobocia przekracza już 27% i rośnie. Rząd takiego kraju powinien walczyć z tym bezrobociem, rozwijać gospodarkę krajową. A tymczasem ma związane ręce poprzez zobowiązania wynikające z posiadania waluty euro oraz z jednolitego rynku Unii Europejskiej. Postępując zgodnie z instrukcjami Komisji Europejskiej, Europejskiego Banku Centralnego i mówiąc wprost – zgodnie z zaleceniami państw wierzycieli (głównie Niemiec), rząd Grecji wdrożył politykę oszczędności. I było to niestety jedyne, co mógł zrobić. Gospodarki to nie naprawiło, ale za to doprowadziło do masowych bankructw i skokowego wzrostu bezrobocia. Przy takiej tendencji gospodarczej w Grecji, prędzej czy później, rząd upadnie. A może nawet i „demokracja” w tym kraju upadnie…
Zwolennicy „reform strukturalnych” widzą w tym momencie proste rozwiązanie: jeśli nie ma pracy w jednym kraju, to należy jej szukać gdzie indziej. Jednak życie nie jest takie proste… Wystarczy przyjrzeć się temu, co dzieje się np. w takiej Francji. Bezrobocie w tym kraju, w czerwcu osiągnęło poziom 11%. Jest ono ponad dwukrotnie wyższe niż w sąsiadujących Niemczech. A więc zgodnie z postulatami neoliberałów, Francuzi zamieszkujący przygraniczne regiony północno-wschodniej Alzacji, poszukują pracy na terenie Niemiec. Bezrobocie w Alzacji wynosi około 10%, natomiast w sąsiedniej Badenii-Wirtembergii – około 4%. Co więcej, regionalny rząd Alzacji wspiera rodaków szukających pracy w Niemczech. Ale pojawia się oczywista trudność – dla mieszkańców Alzacji największą przeszkodą w znalezieniu pracy na terenie Niemiec jest – język. Dlatego miejscowi politycy, w celu wspierania zatrudnienia Francuzów w Niemczech, opracowują plan „kompleksowego wsparcia w celu usunięcia barier językowych”.  Czy będzie to oznaczało, że od najmłodszych lat, Francuzi będą uczyli się języka niemieckiego na równi z francuskim, aby w przyszłości łatwo znaleźć pracę w Niemczech?
http://www.sankeibiz.jp/macro/news/130809/mcb1308090601016-n1.htm
Szczerze mówiąc, mam mieszane uczucia…