”Natenczas wstał poeta i rzekł -Chuj wam kurwa wszystkim w dupę!”. Kultura języka mówionego w piśmie, dla niektórych świętym.

Dużo się ostatnio, kurwa, gada o kulturze języka, wypowiedzi, dialogu i takich tam. Generalnie nie jest fajnie, że ludzie przeklinają i co drugie słowo to chuj, kurwa, ja pierdolę albo chociaż dupa.

Równie niemile widziane są pizda, cipa, fiut, kutas i inne organy. Na co dzień, na przysłowiowej ulicy, w domu, biurze, knajpie, jak najbardziej, to jeszcze ujdzie, czasem wręcz wypada. Nawet Miodek stwierdził kiedyś, że jeśli przekleństwo podkreśla wagę wypowiedzi, zamiast robić za przecinek, jest dopuszczalne i nie trzeba zaraz szat rozdzierać. Co innego jak człowiek przekleństwem papier zbeszcześci. W słowie pisanym przeklinać nie wolno. Nie wolno kurwa i już! Prawie nie wolno.

Jakoś tak bowiem jednak jest, że niektórzy używają i płazem im to uchodzi. Dajmy na to, taki pisarz współczesny. Wsadzi czasem bohaterowi to i owo w usta i publika przełyka. Konstrukcja bohatera, naturalizm sytuacji, autentyczność dzieła wymaga czasem, by czasem bohater pojechał: ”Dżizus, kurwa, ja pierdolę”. I czasem to przechodzi. I talentem można zostać okrzykniętym, i nadzieją i młodym, zdolnym, zajebistym autorem/twórcą/artystą/. Nawet ssanie chuja lujowi może przejść, wydanym być, czytanym być, chwalonym przez krytykę być, w drutowaniu się ludzie zaczytują jak pojebani. Innym razem ni chuja. Skandal, darcie mordy, fe, fuj, jak tak panie kurwa można… Od czego stan rzeczy taki zależny, dlaczego tak się dzieje, z czego wynika, skąd się bierze?

Jest na razie przynajmniej, czytelna linia podziału, gdzie wolno z kurwą i chujem się pokazać, a gdzie przez próg nawet nie wpuszczą, choćby się człowiek zesrał. Wolno w filmie, teatrze, książce. Sztuka chujowi przyjazna, chuj w sztuce nie razi a czasem miłym bywa. Nie wolno w mediach jakiejkolwiek konstrukcji, czy to papierowych, telewizyjnych, internetowych. Media chuja nie trawią, media chujem się brzydzą, media chuja nie pokazują, nie pokazywały i pokazywać nie będą.

Problem największy z mediem największym, czyli z internetem. Tu niby wolno więcej, przynajmniej poza i na krawędzi oficjalnego obiegu. Jednak nie wszystko wolno, nie zawsze wolno i nie każdemu wolno. Czy zatem istnieją jakieś wytyczne, które choćby intuicyjnie, niepisaną będą zasadą, dżentelmeńską umową, umową społeczną, która wskaże, pokaże, ustali, pokieruje jakoś tym dzikim przekleństw potokiem, koryto mu skopie, tamy pobuduje? Na razie bałagan zdaje się panować, choć pozorny to bałagan, bo skoro jednych za bluzgi opierdalają, a innych chwalą, lub chociaż nie ganią, coś w tym jednak kryć się/ukrywać musi.

Przyznam, że sam kurwa nie wiem, co z tym wszystkim zrobić, jak na to patrzeć i czy bluzgów w słowie pisanym używać, czy nie. A jeśli używać, to jak, by nie nadużywać? Czy używać wszystkich jak leci, czy niektóre sobie odpuścić, jako, dajmy na to, bardziej wulgarne od innych?

Taki chuj na przykład, bardziej wulgarny się wydaje niż kutas, więc może odpuścić sobie chuja, a kutasa stosować? Oddalić w sfery języka mówionego kurwę, bez które dnia przeżyć nie sposób, ale w piśmie używać łagodniejszej cholery? Czy skurwysyn dopuszczalny, czy mniej razi bydlak? Czy skurwysyn i bydlak mogą w parze kroczyć i skurwysyńskim bydlakiem można bliźniego określić, a w niełaskę czytelnika, krytyka, odbiorcy, jakoś jednak nie popaść? Nie wiem. Gubię się i pojęcia nie mam, skołowany mój łeb biedny, zakręcony jak słoik. Nikogo i niczego być tu pewnym nie można. Żadnego porządku, żadnej logiki śladu ni ma, totalny brak jakiegokolwiek systemu.

Przykład pierwszy z brzegu. Nazwał ostatnio jeden bloger, pewnego chuja cipą. Cipą chuja nazwał, choć chuj na chuja jak najbardziej zasługiwał. Został jednak chuj cipą nazwany, by wymogom kultury, dyskusji, poprawności językowej i sieciowej etykiety (która co prawdę nie istnieje, ale mogłaby), zadość się stało. I za tą cipę co chujem być powinna, dostało się blogerowi. Za cipę jest bloger chamem i prostakiem, za cipę, zamiast chuja, jest teraz bloger chujem. Jadą po blogerze komentatorzy że brak kultury, że pokazał swe chamstwo i arogancję, że niedobry człowiek, że piękno języka jest mu obce, bo niekulturalnym on duskutantem i brzydkich słów używa. Tak piszą komentatorzy, a pisząc pięknie myślą mniej pięknie: ”co za chuj kurwa z tego blogera, że tak tą cipą innym pomiata, cipą człowieka nazwać, toż to kurwa skandal”. I nawet ta łagodna przy chuju cipa, nie przeszła przez sito umysłów prawych, co dla nich moralność ponad wszystko i co im chuj i cipa wszelki sens, ład i porządek zasłania, zakłóca, burzy moralne podstawy zdrowej tkanki społecznej. Z drugiej strony, w innych okolicznościach netowej, literackiej, telewizyjno-kinowej przyrody, nic naprzeciwko nie mają a wręcz przeciwnie. I może ten i ów autor przypierdolić, poklask, uznanie, no choćby zrozumienie, dla konieczności językowego porażenia wzroku odbiorcy uzyskać.

Więc jak to jest. Co i komu wolno, a w myśl jakiej zasady się to odbywa. Nie wiem czy choć ślad planu odnajdę, czy kawałek chociaż zasady jakiejś zza zasłony wystającej dostrzegę, gołe pięty spod łóżka wystające, uchylone szafy drzwi… Ciężko ludzie, ciężko, bo wszystko na to wskazuje, że rządzi się rzecz przypadkiem i chwilowym nastrojem, i nijak nie wiadomo jak chuja użyć, by nie zostać chujem. Komu wola, może z chuja zrezygnować. Ryzyko chujem bycia nie zniknie, ale mniejszym się stanie. Ja tam nie zamierzam. Mnie chuj mój powszedni miły i używać go zamiaruję. Nie wbrew komukolwiek, ale by sobie, przez kogokolwiek, wbrew nie być. A jak mi kto będzie za chuja podskakiwał, jak będzie zbyt wiela marudził, od chujów za chuja wyzwie, to wstanę i jebnę mu z bańki. I już. Pewne sprawy proste są i klarowne, przynajmniej dla mnie, bom w tych sprawach prosty. Jak cię chuj razi, nie tykaj ty chuja, od chuja się oddal, a raził cię nie będzie. Lecz do mnie się chuju nie przypierdalaj, bo w mordę mogę dać mogę. Tak proste, a wielu nie pojmie. Co zatem zrobić w sprawach mniej prostych, gdy o wartość tekstu, dzieła literackiego czy inszego wytworu sztuki/kultury idzie? Gdzie granica między chłamem i bluzgiem bezsensownym, a wartością i siłą bluzgu, co jest, jakby nie patrzeć, codziennym elementem życia, więc jest i w sztuce/kulturze wręcz konieczny?

Bo czy jest konieczny, ja wątpliwości nie mam. Sztuka dla sztuki jest dla mnie twierdzeniem przygłupim. Sztuka sama w sobie jest tylko pustym słowem, z człowieka i jego życia sztuka wyrasta, wychodzi, człowieka i jego życie w sobie więc zawiera. Prześladowano niegdyś Joyce’a za trzepanie w Ulissesie, książce co jej nikt nie rozumie, choć każdy komentuje. Nie pokazywał niegdyś muzyk dupy na koncercie. W teatrze dawnym, bohater jeść, pić, chędożyć na scenie nie miał prawa. Dziś się przejadło i nudą wieje, pokazywanie penisów, tyłków, nerek i wątroby. O pornografię otrzeć się to musi, lub religijny wątek, by się ktoś bardziej zainteresował. Wtedy czasem, naprawdę tylko czasem, media wyprodukują na siłę skandal. Chuj w piśmie natomiast dalej razi, i chujem się nieodmiennie publika podnieca. Głupia cipa delikatność ludzką zniesmaczy, świętość słowa zbruka, poszarga wartości, gdy po seansie Piły 16 i Hostelu 4, zapragnie człowiek z kulturą poobcować. Pan ”cipa” napisałeś, pan sobie sam świadectwo wystawiłeś, pan jesteś wulgarny i nieobyczajny, ja się mojemu dziecku, z pana dzieckiem, bawić więcej nie pozwolę!

A cipa jak cipa, chuj jak chuj. Papier wszystko przyjmie, czytelnik nie musi. Byle był czytelnik czytelnikiem, nie cipą głupią właśnie, co go cipa w oczy kole, jeśli napisaną jest cipą. Takim co ”matko święta i anieli wszyscy!” na widok cipy zakrzyknie, oburzy się, słusznym gniewem zapłonie, a co mu ręka lata w domowym zaciszu, gdy sobie cipę na ekranie puści.

Nagadałem się więc, rozpisałem, a wnioski wnioskami odwiecznymi. Dobrego dzieła chuj będzie ozdobą, marnemu dziełu żaden chuj nie pomoże. Żeby tak jeszcze tyko ludzie gust jakiś kurwa chociaż mieli. Gust, co to się o nim nie dyskutuje, dlatego pewnie, że często go brak. 

Tak twórcy, jak odbiorcy.