„Posmoleńskie dzieci”, czyli zapraszamy do księgarń na promocję naszych resortowych życiorysów

Najbardziej opornym studentom na pierwszym roku dowolnego zarządzania z marketingiem, czy też innej komunikacji społecznej pozwala się po 3 razy zdawać egzamin, żeby nie stracić klienta. Jedno z podstawowych pytań egzaminacyjnych brzmi: „Jak się zachować sytuacji kryzysowej – metody reagowania na niekorzystną informację”. Odpowiedź nie jest trudna, a brzmi mniej więcej tak: „Wyciszać, odwracać uwagę, narzucać nowy temat”. Mają rację komentatorzy, którzy twierdzą, że funkcjonariusze z Czerskiej zatracili inwencję, ale nie mają racji jeśli chodzi o ich umiejętności. Prawdopodobnie większość z funkcjonariuszy podchodziła trzykrotnie do egzaminu, ale dzięki temu zapamiętali regułę na całe życie. Inna rzecz, że pod żadnym pozorem nie lekceważyłbym redakcji naczelnej GW, tam niestety pracują fachowcy w kategorii „zarządzanie kryzysem i przez kryzys”. Co się w takim razie stało, że GW postanowiła nagłośnić swoją kompromitację? Nie błysnę oryginalnością, nawet przytoczę słynne zawołanie z Onetu: „Oj zabolało, zabolało buhahaha”. Jedynym wytłumaczeniem utraty instynktu samozachowawczego jest ból wywołany nokautującym ciosem i w konsekwencji półprzytomne resortowe ofiary usiłują się w szoku utrzymać na nogach. Sędzia liczy, a oni niemrawo wznoszą rękawice i dają do zrozumienia, że jeszcze cokolwiek widzą na oczy. Zdradza funkcjonariuszy mnóstwo rzeczy i nie każda jest warta uwagi, ale parę „tajemnic” wypada szerzej omówić. Trzeba pamiętać o dwóch istotnych czynnikach, bez których analiza nokautu nie miałby większego sensu.

Po pierwsze minęło niemało czasu, odkąd „Resortowe dzieci” położyły peerelowskich karierowiczów na deskach. W prostej implikacji wychodzi na to, że samo pozbieranie się i powracanie do przytomności zajęło wieki. Po drugie mamy syndrom rozwolnienia, coś podobnego prezentuje polska reprezentacja w meczu z czterokrotnie lepszym przeciwnikiem. Przez pierwsze pięć minut biegają jak opętani i to ma przypominać pressing, później wszyscy wiemy jak się mecz kończy. Po 15 minutach jest 3:0 dla Hiszpanii, do szatni schodzimy z piątką w plecy i jedną stuprocentową sytuacją, której nie udało się przerobić na bramkę honorową. Identycznie porozbiegali się chłopcy i dziewczęta z Czerskiej, w ciągu paru godzin wydrukowali dwa odcinki, znaczy usiłują udawać pressing, że niby taka olbrzymia przewaga i miażdżenie przeciwnika. Nic z tych rzeczy, punkt pierwszy plus punkt drugi, daje punkt trzeci. Nadrabianie straconego czasu i przegranego życiorysu słowną sraczką, to całkowite zaprzeczenie żelaznej reguły zmiany tematu przy kryzysie informacyjnym. Wszystko można było zrobić w ramach rewanżu, ale przed promocją własnej małości wypadało się powstrzymać. I tak powstaje punkt czwarty sprowadzony do forum Onet – nie mieli siły się powstrzymać, po czasie, po złapaniu oddechu i z cała wiedzą redakcji naczelnej, przegrały resortowe dzieci z bólem wywołanym perfekcyjnym trafieniem nokautującym.

Żadnej wielkiej psychologii i filozofii w tym zachowaniu nie ma, bo być nie może. Diagnozy wyglądają na banale, ponieważ schorzenie jest niezwykle pospolite. Zupełnie nieprzemyślana próba rewanżu doprowadziła do bardzo skutecznej promocji „Resortowych dzieci” i to w dodatku w tej błagalnie oczekiwanej wersji – poszerzenie kręgu odbiorców, o czym marzy każdy ideolog i każdy polityk. Efekt końcowy jest tak pewny, że nawet nie katowałem się lekturą desperatów z czerskiej, przejrzałem parę nagłówków, bodaj jeden akapit i pięć komentarzy na krzyż. Wystarczyło, aby od pierwszych słów potwierdzić co się z „Resortowymi dziećmi” stało i skąd ta beznadziejna próba „pressingu”. Gdyby to jeszcze przyjęło jedną z ulubionych form propagandzistów, czyli szyderstwo, „robimy jaja” i takie różne inne dowcipy pokazujące dystans, może w drodze wyjątku akcja by się powiodła. Poszło kiepsko, bez cienia dystansu i kropli dowcipu, wszystko z wypiekami na twarzy i żyłą na czole, takie granie na aferę, a może coś wpadnie do bramki. Lekko nie ma, tak się przeżyło swoje CV i tu żaden trotyl nie zdetonuje donosów na męża, wypłaty z SB i roboty załatwionej w mediach przez tatę, mamę, dziadka, wujka komunistę z szarżą funkcjonariusza.